Ο Επίκουρος Καθηγητής της Ιατρικής και συγγραφέας Λ. Βαζαίος, κλείνοντας την Τριλογία του Χρόνου και της Ζωής, με τις «Ασυνήθιστες μέρες…», ανασύρει και ξαναθυμίζει όσα είχαν γίνει και δεν είχαν προλάβει να ταξιδέψουν μέσα από τα προηγούμενα βιβλία. Είναι ιστορίες και αναφορές που αυτονομούνται μαζί με όσα ξεφεύγουν και στο τέλος γίνονται λαθρεπιβάτες μνήμης. Οι γενιές που βαδίσανε στους δρόμους που όρισε ο Χρόνος με τα καπρίτσια της Μοίρας και των θυγατέρων της, συχνά δεν καταφέρνουν, δεν προλαβαίνουν ή δεν μπορούν να πουν όσα θέλουν, όσα πρέπει.

Η γνώση και η Μνήμη, που έπαψε να είναι τόσο απρόσιτη και ιδιότροπη, προσπαθούν να βοηθήσουν. Η Τεχνολογία μόνο άλματα ήξερε να κάνει και η Ζωή, προσπαθώντας να αμυνθεί, έβαλε να την παραφυλάξουν οι προφάσεις και οι δικαιολογίες, καταργώντας ακόμη και τα τελευταία προσχήματα. Δεν το φαντασθήκαμε όμως, κανείς δεν λογάριασε πόσο δύσκολος γίνεται ο βίος χωρίς προσχήματα!

Εκπληρώνοντας υποσχέσεις που στον δρόμο γίνανε δεσμεύσεις, ξαναπιάνει ο συγγραφέας το νήμα των δύσκολων ημερών, των «Απόκρημνων» και κακοτράχαλων διαδρομών, που βρέθηκε μόνος ή με καλούς συνοδοιπόρους.

Οι μικρές ιστορίες που κινδύνευαν να ξεχαστούν και οι άνθρωποι που με μικρά βήματα μέτραγαν ζωές ταπεινές, μας ξαναείπαν πως τίποτε στον βίο μας δεν είναι ασήμαντο και πως κάνουμε λάθος «ξεχωρίζοντας τους άριστους», επιλέγοντας και «αξιολογώντας» τις ψυχές! Οι παλιοί μας δάσκαλοι δεν έβαζαν ποτέ «άριστα»! Ήξεραν καλά και λογαριάζανε σωστά πόσο θα κόστιζε στην ηθική του μέλλοντος, που έγινε το δικό μας παρόν, η αμετροέπεια της «αριστείας» και η αλαζονεία της «καταγωγικής άνεσης», είτε οικονομική είναι αυτή είτε κοινωνική και πολιτική.

Ο «Ανεξάρτητος», ο «Οδυσσέας», τα οδόσημα του Ιανού και όσα γίνανε στις «Ασυνήθιστες μέρες και τα Απόκρημνα» χρόνια μας ήταν η ίδια η Ζωή, ήταν όσα ταιριάζανε ακόμη και σε όσους βρεθήκανε στις άκρες της Ζωής.