Η ποίηση της Φωτεινής Καπελλάκη είναι ένας κορμός στη ρηχή κοιλιά του δάσους, με ρίζες σε στέρεο θεματικό έδαφος, εκεί που η ύλη δονείται σαν παλαιολιθικό ψέμα. Είναι ένα δέντρο που η κορυφή του ανοίγει μια πληγή στον ουρανό. Ποίηση που διακλαδίζεται, ανθοφορεί και ανθίσταται στο τσεκούρι του υλοτόμου.
