Το Λευκό στο λευκό αποτελεί αναφορά και φόρο τιμής στον πίνακα «Λευκό σε λευκό» του Kasimir Malevich (1918). Ο τίτλος του πρώτου μέρους, «όντα είναι», εμπνέεται από την εμφάνιση όσο και την εξαφάνιση στη λήθη της διαφοράς ανάμεσα στο εμπειρικά επαληθεύσιμο και αισθητό (τα όντα) και αυτό που διαφεύγει από την άμεση αισθητηριακή εμπειρία καθώς και τη διαυγή νοητική σύλληψη (το είναι). Το δεύτερο μέρος, «η πληγή που μιλάει», αφορά την ιστορία, προσωπική και συλλογική (καθώς και τον υπαρκτικό χώρο ανάμεσα στο άτομο και τη συλλογικότητα, την ατομική και την κοινωνική ιστορία), ως έναρθρο πόνο. Το τρίτο, «κάτοπτρα», επικεντρώνει στις ανακλάσεις του ανά χείρας ποιητικού εγχειρήματος, τη σχέση του με άλλα υποδείγματα ποίησης και, αναστοχαστικά, με τις εκδοχές και τις διαθέσεις αυτού το οποίο μιλά ή υπονοείται ως το ποιητικό «εγώ» του γράφοντος.