«...Εκείνο που χάνουμε, είναι το πρόσωπό μας… Αυτό που ήμουν, που ήσουν κι αυτό που ήταν αυτοί. Εκείνο που φανερώθηκε ήταν μέχρι χθες αδιάγνωστο», γράφει σε μια από τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου της η Ελένη Γκίκα, καθόλου τυχαία, αλλά ίσως και συνειδητά, για να μείνει ο αναγνώστης με την πικρή διαπίστωση ότι στον χώρο δουλειάς είχαν όλα αλλάξει, ακόμα και τα πρόσωπα. Ξαφνικά, βρέθηκε άγνωστη μεταξύ αγνώστων. >>>
