Το Τραγούδι του Σόλομον είναι ένα μυθιστόρημα τεράστιας ομορφιάς και δύναμης για έναν μαγικό κόσμο τεσσάρων γενεών Αφροαμερικανών: ο Μίλκμαν Ντεντ, γόνος της πλουσιότερης μαύρης οικογένειας κάποιας πόλης των μεσοδυτικών ΗΠΑ, γεννιέται την ώρα που ένας εκκεντρικός γείτονας, στη μάταιη προσπάθειά του να πετάξει, πέφτει από μια στέγη και σκοτώνεται. Η άτυχη αυτή πτήση θα στοιχειώσει τη ζωή του, καθώς ο Μίλκμαν μεγαλώνει σε ένα σπίτι στοιχειωμένο από τον θάνατο αλλά και την απληστία του πατέρα του, παρέα με τις σιωπηλές αδελφές του και την παράξενα παθητική μητέρα του. Καθώς ο Μίλκμαν θα ταξιδεύει αναζητώντας τις ρίζες του, η Μόρισον θα μας εισάγει ολοένα και πιο βαθιά στον πολύπλοκο και αντιφατικό κόσμο των Αφροαμερικανών της μεταπολεμικής Αμερικής, έναν κόσμο όπου συμβιώνουν άνθρωποι του μόχθου και προφήτες, επαναστάτες και συμβιβασμένοι, ψεύτες και δολοφόνοι, άγιοι και δαίμονες.
Ένα ταξίδι μύησης και ενηλικίωσης, γραμμένο με την τόλμη ενός Σολ Μπέλοου ή ενός Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αλλά πάνω απ’ όλα, με την καταπληκτική, λυρική πένα μιας μεγάλης νομπελίστριας.
Εγκώμια
«Είναι υπέροχο να διαβάζεις και να ξαναδιαβάζεις τα μυθιστορήματα της Τόνι Μόρισον – όλα τους έξοχες αφηγήσεις που ισορροπούν στην κόψη του υπερβατικού». Barack Obama
«Το Τραγούδι του Σόλομον τοποθετεί τη Μόρισον στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων Αμερικανών συγγραφέων. Το μυθιστόρημά της θα διαρκέσει στον χρόνο». The Washington Post
«Η Μόρισον μας αφήνει έκθαμβους… Δημιουργεί μια μαύρη κοινότητα παράξενα εσωστρεφή, η οποία ωστόσο δεν χάνει ποτέ την επαφή της με τον κόσμο των λευκών… Με το ακονισμένο της αυτί αφουγκράζεται τη μουσική της μαύρης ομιλίας και τη χρησιμοποιεί σαν υπόβαθρο για να δημιουργήσει έξοχους χαρακτήρες και να προσφέρει μερικούς από τους πιο ζωντανούς διαλόγους στη σύγχρονη λογοτεχνία». The Nation
«Η Τόνι Μόρισον δημιούργησε έναν γοητευτικό κόσμο… Είναι η πιο ευαίσθητη λυρική συγγραφέας της εποχής μας». The Philadelphia Inquirer
«Η Τόνι Μόρισον μπαινοβγαίνει με άνεση στις ζωές και στις σκέψεις των ηρώων της, αποτυπώνοντας απολαυστικά διαφορετικές καταστάσεις και προσωπικότητες και ξεφαντώνοντας με τον ήχο των φωνών τους αλλά και της δικής της φωνής, η οποία τις απηχεί και τις επεξεργάζεται». The New Yorker
