Ο Αρθούρος Ρεμπώ είναι αίνιγμα, μύθος διαχρονικός, προφήτης λαμπερών και δύσθυμων καιρών, πρόδρομος της μοντέρνας ευαισθησίας, απελευθερωτής του στίχου από τα δεσμά της παράδοσης, επινοητής μιας νέας γλώσσας, αυτός «που έδωσε στη σιωπή το νόημα του ειπωμένου», όπως λέει ο Χάιντεγκερ. Η ζωή και το έργο του είχαν πάντα τον χαρακτήρα του επείγοντος. Οι πρώτοι στίχοι του γραμμένοι στα δεκατέσσερα χρόνια του, οι τελευταίοι στα εικοσιένα. Βίος και έργο αναπόσπαστα συνδεδεμένα, μια φλεγόμενη τροχιά στον ουρανό της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Το «Μια εποχή στην κόλαση», κορυφαίο του ποίημα, είναι, όπως έχει γραφτεί, ένα μαγικό λογοτεχνικό καλειδοσκόπιο όπου μπορείς να δεις την «Κόλαση» του Δάντη, τις «Σημειώσεις από το υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι, κάτι από Γουίλιαμ Μπλέικ...
Μοιάζει με αφήγηση της ταπείνωσης και της λύτρωσης. Ιχνηλατείται η πορεία του Ρεμπώ και η αναίτια διαφθορά της παιδικής του αθωότητας. Κολυμπά στην «αμαρτία» και αναζητά κάποιου είδους θεραπεία. Συνυφαίνει πολιτικά συνθήματα και πομπώδεις δηλώσεις. Κι όπως έγραψε ένας κριτικός, η δουλειά του Ρεμπώ είναι «ερεθιστικά όμορφη και συχνά ερμητική».