H γυναικεία σεξουαλικότητα αποτελεί βασικό στοιχείο ανταγωνισμού, κυρίως σε ό,τι αφορά τον έλεγχό της και μάλιστα τον έλεγχο της αναπαραγωγής, μεταξύ ατόμων αλλά και ομάδων, δημιουργεί ιεραρχίες, αξιολογήσεις και είναι διαχρονικό υποκείμενο εξουσιαστικών σχέσεων. Το ερώτημα είναι συνεπώς εύλογο: Γιατί μια τέτοια ανταγωνιστική διαδικασία στο δημόσιο χώρο θεωρείται βαθύτατα πολιτική, ενώ στον ιδιωτικό χώρο ανάγεται στη σφαίρα της «φυσιολογίας»; Οι όροι εξουσία, καταναγκασμός, νομιμότητα, σε πείσμα των υποστηρικτών της «φυσικής τάξης πραγμάτων», τυγχάνουν ευρείας προσαρμογής στον ιδιωτικό χώρο και στο σύστημα ανθρωπίνων σχέσεων που αναπτύσσονται στο πλαίσιό του, ιδιαίτερα δε στις μορφές των κοινωνικών σχέσεων αναπαραγωγής που στηρίζουν τελικά τη θεωρία και την πρακτική της πατριαρχίας.