Αντικείμενο της παρούσας μελέτης είναι οι περιορισμοί που απορρέουν από το συνταγματικό και ενωσιακό δίκαιο και δεσμεύουν τον εθνικό νομοθέτη και τη Διοίκηση κατά την οργάνωση και εφαρμογή της αποκρατικοποίησης του δημοσίου τομέα, όπως αυτή εφαρμόστηκε την δεκαετία του 2010 (και συνεχίζει να εφαρμόζεται στο πλαίσιο της «ενισχυμένης εποπτείας»).

Στόχος του έργου είναι ο αναγνώστης να αποκτήσει μια συνολική θεώρηση των περιορισμών, όπως αυτοί διαμορφώνονται μέσα από τη συνύπαρξη της εσωτερικής με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη και τη νομολογία των εθνικών δικαστηρίων και του ΔΕΕ. Οι κανόνες που δεσμεύουν τον νομοθέτη κατά την υιοθέτηση ενός προγράμματος αποκρατικοποιήσεων διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες: στην πρώτη κατηγορία ανήκουν τα όρια και οι περιορισμοί που θέτει το συνταγματικό δίκαιο και στη δεύτερη οι απαιτήσεις του ενωσιακού δικαίου και, ειδικότερα, οι απαιτήσεις που απορρέουν από τις θεμελιώδεις ελευθερίες των Συνθηκών και τους κανόνες του ανταγωνισμού

Η μελέτη χαρακτηρίζεται από συστηματική δομή διακρίνοντας τους περιορισμούς που θέτουν από τη μια οι συνταγματικές διατάξεις (Μέρος Α΄) και από την άλλη οι θεμελιώδεις ελευθερίες και οι κανόνες του ενωσιακού δικαίου (Μέρος Β΄).

Ειδικότερα, στο Μέρος Α΄ της μελέτης εξετάζονται τα όρια που θέτει το εθνικό Σύνταγμα στην αποκρατικοποίηση του δημόσιου τομέα, με τη μορφή που αυτή εφαρμόζεται τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού Δημοσίου.

Στο Μέρος Β΄ εξετάζονται οι περιορισμοί που διέπουν την απελευθέρωση των υπηρεσιών και την αποκρατικοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου. Οι κανόνες αυτοί προέρχονται από τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τις διατάξεις για τον ανταγωνισμό καθώς και από το δίκαιο των δημοσίων συμβάσεων.