Μια ιστορία – ποίημα, μια κινηματογραφική σχεδόν ιστορία για την βαθιά πίστη στο άπιαστο. Για το ανέφικτο που γίνεται πράξη, αρκεί να το πιστέψεις!
«Πολλά χρόνια πριν, στο Φεστιβάλ Βιβλίου, γύρω από το σπίτι με τις πέντε πόρτες και τα δέκα παράθυρα ‒ θα μπορούσε να είναι το Ζάππειο Μέγαρο, την ώρα που αφηγούμαι ιστορίες βλέπω ένα μικρό αγόρι. «Θα το πιάσω!» φωνάζει κι αρχίζει να τρέχει. Σηκώνω το βλέμμα και καταλαβαίνω. Θέλει να πιάσει το ασημένιο καρπούζι στον ουρανό. Για να πάρει το φιλί του. …Eίναι ένα αγόρι ψηλό σαν τόσο δα δεντράκι. Έχει μαλλιά χρυσά δαχτυλίδια και φοράει κόκκινη μπλούζα με άσπρες ρίγες, για να μη νιώθει μοναξιά...»
