Η 5η Μα­ΐου 2010 είναι μια ιστο­ρι­κή στιγ­μή της σύγ­χρο­νης Ελ­λά­δας. Είναι η μέ­ρα που ψη­φί­στη­κε το πρώ­το Μνη­μό­νιο επι­κυ­ρώ­νο­ντας τη χρε­ο­κο­πία της ελ­λη­νι­κής οικο­νο­μί­ας. Είναι όμως και η μέ­ρα που εγκαι­νι­ά­στη­κε με τον πιο τρα­γι­κό τρό­πο ένας με­γά­λος κύ­κλος βί­ας, φό­βου και δι­χα­σμού.

Μια εξ­τρε­μι­στι­κή ομά­δα που πα­ρεί­σφρη­σε στη με­γά­λη αντι-μνη­μο­νι­α­κή πο­ρεία έρι­ξε μο­λό­τοφ στο γε­μά­το ερ­γα­ζο­μέ­νους υπο­κα­τά­στη­μα της Τρά­πε­ζας Marfin της οδού Στα­δίου ενώ ση­μει­ώ­νο­νταν ταυ­τό­χρο­να πο­λύ σο­βα­ρά επει­σό­δια στον γνω­στο Στρα­τι­ώ­τη. Τρεις άν­θρω­ποι (ανά­με­σά τους μία έγκυ­ος) δο­λο­φο­νή­θη­καν, πολ­λοί συ­νά­δελ­φοί τους τραυ­μα­τί­στη­καν. Για λί­γο ο χρό­νος πά­γω­σε, μα­ζί και η βία, πριν ανα­βαθ­μι­στεί λί­γο και­ρό με­τά σε νέα κα­νο­νι­κό­τη­τα της πο­λι­τι­κής σύ­γκρου­σης.

Η δι­και­ο­σύ­νη απέ­δω­σε ευθύ­νες για την πλημ­με­λή προ­στα­σία που πα­ρεί­χε η τρά­πε­ζα στους ερ­γα­ζο­μέ­νους της. Οι δρά­στες όμως δεν ανευ­ρέ­θη­καν πο­τέ. Και η μνή­μη της απο­τρό­παι­ης πρά­ξης γρή­γο­ρα ξε­θώ­ρι­α­σε, αφέ­θη­κε να λα­θρο­βι­ώ­νει ενο­χι­κά μέ­χρι, του­λά­χι­στον, την πρό­σφα­τη από­δο­ση τι­μής στους νε­κρούς από την ελ­λη­νι­κή Πο­λι­τεία.

Το βι­βλίο αυτό έρ­χε­ται να με­λε­τή­σει τους λό­γους για τους οποί­ους η πο­λι­τι­κή βία γί­νε­ται κα­θη­με­ρι­νή συν­θή­κη στην Ελ­λά­δα της οικο­νο­μι­κής κρί­σης και ταυ­τό­χρο­να τους όρους απώ­θη­σης των συ­νε­πει­ών της. Μέ­σα από μια δι­ε­πι­στη­μο­νι­κή προ­σέγ­γι­ση ανα­συ­γκρο­τεί τα πε­ρι­στα­τι­κά εκεί­νης της ημέ­ρας, εξε­τά­ζει τη δι­α­χεί­ρι­ση της δο­λο­φο­νι­κής επί­θε­σης από κόμ­μα­τα, μέ­σα επι­κοι­νω­νί­ας και κοι­νω­νι­κο-πο­λι­τι­κούς χώ­ρους, με­λε­τά το ευρύ­τε­ρο πε­ρι­βάλ­λον ανο­χής και δι­και­ο­λό­γη­σης της βί­ας μα­ζί με τις όποι­ες δι­α­φο­ρο­ποι­ή­σεις ση­μει­ώ­θη­καν και προ­σεγ­γί­ζει το ζή­τη­μα της μνή­μης των θυ­μά­των. Τα κεί­με­να των Βα­σί­λη Βαμ­βα­κά, Τρι­α­ντά­φυλ­λου Κα­ρα­τρά­ντου, Μα­νού­σου Μα­ρα­γκου­δά­κη, γγε­λου Να­στού­λη, Πα­να­γή Πα­να­γι­ω­τό­που­λου, Πέ­τρου Πα­πα­σα­ρα­ντό­που­λου, Αν­δρι­ά­νας Ρε­τζέ­πη, Νι­κό­λα Σε­βα­στά­κη σκι­α­γρα­φούν την ταυ­τό­τη­τα και τα όρια της πο­λι­τι­κής βί­ας όπως εκ­δη­λώ­θη­κε την πε­ρα­σμέ­νη δε­κα­ε­τία.