Σε μια κοινωνία όπως η σημερινή όπου οι άνθρωποι πλέον διαβιούν μέσα σε αντίξοες στρεσογόνες συνθήκες και βιώνουν κοινωνικές δυσλειτουργίες, αλλαγές, ανισότητες, διακρίσεις, εντάσεις και αβεβαιότητες αναζητούνται με σαφήνεια αναλυτικά προγράμματα δομημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να προωθούν τη δημιουργία ενός ασφαλούς πλαισίου μάθησης που να απευθύνεται στο σύνολο του μαθητικού δυναμικού χωρίς καμία εξαίρεση (Κωτσιοπούλου, Δ.,& Μούσιου,Γ.,2017).

Από τη βιβλιογραφική ανασκόπηση αναδεικνύεται ότι οι παραπάνω παράγοντες επονομαζόμενοι και ως παράγοντες επικινδυνότητας διαμορφώνουν μια δυναμική, η οποία μπορεί να οδηγήσει το άτομο στην εκδήλωση ψυχοκοινωνικών παρεκκλίσεων (Fraser, 2004; Garbarino & Ganzel, 2000; Werner, 2000).

Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, οι παράγοντες αυτοί μπορεί να σχετίζονται με τη σημαντική έλλειψη βασικών δεξιοτήτων, εξαιτίας εσωτερικών ή εξωτερικών δυσλειτουργιών με αποτέλεσμα τη δυσχερή ενσωμάτωσή τους στο σχολικό κοινωνικό πλαίσιο.

Οι παράγοντες, οι οποίοι προωθούν την έννοια της ψυχικής ανθεκτικότητας είναι:
1.τα ατομικά χαρακτηριστικά του παιδιού (συμπεριλαμβάνονται γνωστικές λειτουργίες, θετική αυτοαντίληψη, αισιοδοξία, αυτοέλεγχος κ.λπ.)
2.τα χαρακτηριστικά της οικογένειας
και
3.οι εξωγενείς παράγοντες
(Werner, 1989; Masten, 2000; Newman, 2002; Schoon & Bynner, 2003).

Στη πρώτη κατηγορία παραγόντων προσδιορίζονται οι δεξιότητες και τα χαρακτηριστικά του ίδιου του παιδιού.
Πολλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και δεξιότητες του παιδιού που ζει κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως για παράδειγμα το επίπεδο δραστηριότητας και κοινωνικότητας, η νοημοσύνη, οι δεξιότητες επικοινωνίας, οι δεξιότητες διαχείρισης άγχους καθώς και ο αυτοέλεγχος (Werner, 1989) θεωρούνται ότι λειτουργούν προστατευτικά για την ψυχολογική του επάρκεια και την ψυχική του υγεία (Garmezy,1993, Μόττη-Στεφανίδη,2006).