«Γιατί καθαρός δεν είν’ κανένας, μοναχά ο άπραγος».
«Γκιακ» θα πει αίμα, δεσμός συγγένειας, φόνος για λόγους εκδίκησης, φυλή. Οι ήρωες στα διηγήματα του Παπαμάρκου, στρατιώτες που πολέμησαν στα άγρια πεδία των μαχών στη Μικρά Ασία, επιστρέφουν οριστικά αλλαγμένοι στον τόπο τους στη Λοκρίδα. Καθορισμένοι από ό,τι οφείλουν να κάνουν για την τιμή της κοινότητας, σύμφωνα με τον βαρύ νόμο του αίματος στο αυστηρό εθιμικό δίκαιο της κλειστής κοινωνίας τους, γίνονται θύτες και είναι ταυτοχρόνως θύματα. Αποσιωπημένα εγκλήματα και τραύματα, καταστροφή και αφανισμός, βιασμοί και δολοφονίες, στοιχειά και δαίμονες, ηθικές δοκιμασίες – ιστορίες ανομολόγητων πράξεων, στην προφορική γλώσσα του ρουμελιώτικου ιδιώματος, που εντέλει οδηγούν, έστω βίαια, τους ήρωες σε σύγκρουση με την κοινότητά τους και στην αναθεώρηση της ταυτότητάς τους.
«Αυτό πάει να πει να ’σαι σιβιλάιζντ. Να πατάς στα σκατά με αψηλό τακούνι».

«Ένας λόγος αδιαμεσολάβητος, βαθύτατα λαϊκός, δημώδης, κοντά στην αρβανίτικη προφορική παράδοση, που συχνά ακούγεται σαν κατακερματισμένος δεκαπεντασύλλαβος, σαν αναθρώσκων από τα έγκατα του δεκαπεντασύλλαβου, διαπερασμένος από το πνεύμα της ιστορίας, των παραμυθιών, των μύθων και των θρύλων και, κυρίως, ένας λόγος εξαγνιστικός, καθαρτήριος και λυτρωτικός των όσων ιστορούν τα του βίου τους...» Κώστας Παπαγεωργίου, Η Αυγή
«[Στο Γκιακ] τίποτε δεν είναι ακριβώς όπως φαίνεται... Ο πόλεμος εν προκειμένω δεν είναι ο πόλεμος για τη φυλή και την πατρίδα, δεν είναι καν το πώς η πίστη στη φυλή και την πατρίδα μπορεί να δικαιολογήσει τα προσωπικά παραστρατήματα: είναι η ανθρώπινη ύπαρξη απογυμνωμένη από οποιοδήποτε πρόσχημα σ’ έναν απεγνωσμένο αγώνα επιβίωσης». Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, anagnostis.gr
«Συγκλονίζει η ρεαλιστική γραφή του νεαρού συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκου... Η μπέσα, το φιλότιμο, η αντρική φιλία, το σφάξιμο εν ψυχρώ μανάδων και παιδιών, η αλλοτρίωση του ανθρώπινου συναισθήματος, οι ενοχές, η απάρνηση του ψυχικού κόσμου δίδονται με μια εκπληκτικά σκληρή τρυφερότητα». Γιώργος Σταματόπουλος, Εφημερίδα των Συντακτών
«Το βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου Γκιακ δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να πέσει κάτω, να μη βρει τους αναγνώστες που του πρέπουν». Χρίστος Παπαγεωργίου, diastixo.gr
"Αυτό που καθιστά [το Γκιακ] ένα σπουδαίο βιβλίο είναι οι τυπολογίες των χαρακτήρων που προκύπτουν μέσα από την προσεκτική δουλειά στη γλώσσα και την αποτύπωση της διακύμανσης των αισθημάτων των ηρώων". Κώστας Αγοραστός, bookpress.gr
"Το Γκιακ δεν είναι μόνο μία συλλογή διηγημάτων. Είναι μια ολοκληρωτική καταγραφή και ανάλυση της θυσίας του αίματος..." Αλέξανδρος Στεργιόπουλος, toperiodiko
«Εγγράφοντας την ιστορία στη λογοτεχνία, το Γκιακ εγγράφεται με τη σειρά του στη μακραίωνη ιστορία του αίματος –ανθρωπολογική, θρησκευτική, κοινωνιολογικο-πολιτική, ψυχαναλυτική, δικαιική, εν προκειμένω λογοτεχνική–, για να αποτελέσει μια ισχυρή τομή στην ιστορία του νεοελληνικού διηγήματος εν γένει». Βαγγέλης Μπιτσώρης, Σύγχρονα Θέματα
«Αυτό που καθορίζει την ένταση της μοντέρνας προφορικής αφήγησης του Παπαμάρκου είναι το όραμα του μοναχικού πρωταγωνιστή – όπως αντίστοιχα αυτό του γκάουτσο σε όλες τις ιστορίες του Μπόρχες». Τίνα Μανδηλαρά, Lifo

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γεννήθηκε το 1983 στη Μαλεσσίνα Λοκρίδος. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα και comics. Η συλλογή διηγημάτων Γκιακ απέσπασε το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών - Ιδρύματος Πέτρου Χάρη και το Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας του περιοδικού Αναγνώστης. Κυκλοφορεί στα ρωσικά από τις εκδόσεις O.G.I. Επίσης, έχει γράψει για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Στο πλαίσιο του Onassis Artistic Research Fellowship έγραψε το θεατρικό έργο Στον Κόρακα.