Με­τα­νά­στες, λα­θρο­με­τα­νά­στες, πρό­σφυ­γες, δι­α­κι­νη­τές, δου­λέ­μπο­ροι, hotspots, εικό­νες, βί­ντεο, φω­το­γρα­φί­ες, συλ­λή­ψεις, συ­γκρού­σεις, όλα αυτά, κα­θη­με­ρι­νή ρου­τί­να για τα μά­τια μας και τα αυτιά μας. Όλα συμ­φύ­ρο­νται σε μια άχρω­μη μά­ζα, σε ένα πλή­θος, σε μια γε­νι­κή κα­τη­γο­ρία που ίσως να έχει κοι­νω­νι­ο­λο­γι­κό εν­δι­α­φέ­ρον αλ­λά δεν μι­λάει στην ψυ­χή μας, στη συ­νεί­δη­σή μας. Μό­νο αν τρα­βή­ξου­με το πέ­πλο και μπο­ρέ­σου­με να δού­με το ΕΝΑ, το Μο­να­δι­κό Άτο­μο, με σάρ­κα και αίμα, όταν μπο­ρέ­σου­με να νι­ώ­σου­με τον πό­νο και να ψη­λα­φή­σου­με τα δά­κρυα του ΕΝΟΣ, μό­νο τό­τε, ίσως, ανι­χνεύ­σου­με λί­γο την αλή­θεια και, ίσως, αισθαν­θού­με συ­μπό­νια για τη μά­ζα και γί­νου­με κι εμείς λί­γο πε­ρισ­σό­τε­ρο αν­θρώ­πι­νοι... Η Τζα­μάλ, η Λιν, ο Ακίν, η Αλί­να, ο Μου­στα­φάς , η οικο­γέ­νεια Μα­λίκ, οι επ αό­ρι­στον έγκλει­στοι των hotspot, βί­ω­σαν το τρο­με­ρό μυ­στι­κό: ότι ο άν­θρω­πος πε­θαί­νει πολ­λές φο­ρές, ενώ εξα­κο­λου­θεί να ζει!