Πώς να χρησιμοποιήσει η Αγγελική τις λέξεις, που τη μισούν τόσο βαθιά, για να περιγράψει τον έρωτά της για μια άλλη γυναίκα;
Πώς να τοποθετήσει η Κατερίνα τις λέξεις σε μία πρόταση για να περιγράψει στην τετράχρονη κόρη της τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο;
Πώς ν’ αντέξει η Θάλεια ένα λάμδα που λιώνει σε ξένο στόμα και τονίζει την αδυναμία της ν’ αποκτήσει ένα παιδί;
Και η Βίβιαν, με ποιες λέξεις θα περιγράψει τι σημαίνει να είσαι ήδη τσαλακωμένος από τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι διαφορετικός;
Η Αθήνα φλέγεται. Το κόκκινο κραγιόν, στριφογυρνώντας, αναδύεται από το πλαστικό περίβλημα. Οι λέξεις γλιστρούν απ’ τον τοίχο, πέφτουν με κρότο στο πλακάκι, σπάνε, και τα κομμάτια τους συμπληρώνουν τις προτάσεις των τεσσάρων γυναικών.
