Οι μύθοι της υπό το όνομα του Υγίνου γνωστής συλλογής, μολονότι είναι τόσο σύντομοι, ώστε οι περισσότεροι να μην υπερβαίνουν σε έκταση τη μισή σελίδα, όμως ενέχουν τεράστια δύναμη, για να εκφραστεί μέσα απ’ αυτούς η βιαιότητα και η φρίκη, η τραγικότητα και η αθλιότητα της αδιέξοδης ζωής. Σχεδόν όλοι οι μύθοι της συλλογής αναφέρονται σε φόνους, βιασμούς, απάτες, εκδικήσεις, αιμομιξίες όχι μόνο με το μύθο του Οιδίποδος. Πατέρες φονεύουν τις θυγατέρες τους, μητέρες τους γιους τους, γυναίκες τους συζύγους τους, άνδρες τις γυναίκες τους. Γυναίκες και άνδρες γίνονται αυτόχειρες, άνδρες τρώγουν τους γιους τους, ευσεβείς άνδρες, αδίστακτες, αγνές, παρθενικές γυναίκες κλπ. περνούν μέσα από τους μύθους και εξεικονίζουν έκτυπα την αβυσσαλέα χαρακτηρολογία του ανθρώπου. Η αλυσίδα των εγκλημάτων, που αρχίζει από την ανθρωποθυσία του Πέλοπα, του γιου του Ταντάλου, και φτάνει
μέχρι τον οίκο των Ατρειδών (Αγαμέμνονα, Κλυταιμνήστρα, Ηλέκτρα, Ορέστη κλπ.) και πολλά άλλα αποτελούν μεν εκφράσεις της φαντασίας του ανθρώπου για τη βία, ενέχουν όμως απαντήσεις στα μοιραία αινίγματα της ζωής του ανθρώπου. Και βέβαια όλα αυτά, που σήμερα μετά τις ψυχαναλυτικές ερμηνείες –από το Φρόυντ και το Λακάν, αλλά κυρίως από τον Καρλ Γιουνγκ και τους διαδόχους αυτών– έχουν γίνει προσιτά στην αφυπνισμένη κοινωνική συνείδηση, είναι θέματα μελέτης του υποσυνειδήτου του ανθρώπου.