«Το πρωτοπαλλήκαρον του “ιαπωνικού” κόμματος είναι ο Γούναρης. Είναι κύριος της φωνής του και των χειρών του. Όταν ομιλεί, χειρονομεί τόσον κατάλληλα, ώστε νομίζει κανείς ότι πλάθει από κερί με τα χέρια του, κάθε πράγμα που θέλει να παραστήση. Και η φωνή του είναι τόσον στρογγυλή, τόσον άρτια και τόσον χειμαρρώδης, ώστε παρασύρει μέσα εις την δίνη της κάθε ακροατήν, μη επιτρέπουσα εις αυτόν να σκεφθή ούτε δευτερόλεπτον. Είναι ο κατακτητής. Και όταν ομιλεί, είναι ως να σου λέγη: “Ακολούθει μοι!” Και τον ακολουθείς χωρίς να επιχειρήσεις να σκεφθής, αν πρέπει να το κάμης. Επέτυχεν το πράγμα: Να δίδει ωραίαν και καθαράν μορφήν εις το βάθος των λόγων του. Κάμνει το βάθος επφάνειαν και επιφάνεια λάμπουσα, ωραίαν!...

Χθες με την ξαφνικήν επίθεσίν του κατά της κυβερνητικής μοιρολατρείας, ανεδείχθη κοινοβουλευτικός πολεμιστής ανώτερος Ιάπωνος επερχομένου κατά των αντιπάλων και ραγδαίως αποτελεσματικώς. Εισάγων εις την τακτικήν των κοινοβουλευτικών αγώνων νέας αρχάς, αφήνων κατά μέρος κάθε κοινοβουλευτικόν τακτ, έπεσε μέσα εις την μακαριότατα νανουριζομένη Κυβέρνησιν ως βόμβα και της έδωκε εν ισχυρόν τίναγμα, βροντοφωνήσας στ’ αυτί της ότι δεν είναι καιρός χασμουρημάτων αλλά εργασίας, ότι δεν είναι εποχή μπαλωμάτων αλλά δημιουργίας. Ο κ. Θεοτόκης γαλβανισθείς από την ξαφνικήν επίθεσιν επιχείρησε να αμυνθή. Λυπούμεθα, δεν επέτυχεν…»

(Εφημερίδα «Ακρόπολις» 25.4.1907)