Έχει ήλιο και δεν έχει ήλιο. Έχει έναν τέλειο δίσκο αλογόνου στο κέντρο της γης. Ολόκληροι πολωνικοί κάμποι ξεροί, φυτρωμένες πίστες εκτόξευσης τώρα στα χωράφια. Δέντρα πουθενά. Ούτε πουλιά. Αλλά ατάκτως ερριμμένα ψυγεία, αυτόματα μηχανήματα αναψυκτικών και τζουκ μποξ κι ανενεργές επιγραφές από νέον με σπασμένες γυαλόλαμπες. Είναι μέρα και δεν είναι μέρα και κάπου θα γεννιέται και μια θάλασσα πίσω απ’ τη σκόνη, άλλο που εμείς δεν θα ταξιδέψουμε στα βόρεια ποτέ. Η σκόνη ανεβαίνει από τη Γη αργά κι ευγενικά. Συντελείται μια αδιάκοπη απογείωση. Εμείς μένουμε εδώ. Κουνάμε σημαιάκια και τα δόντια μας αστράφτουν σαν αμερικάνικη διαφήμιση.

Το χαλόου, Κοσμοναύτη είναι ένας αποχαιρετισμός σε κάθε παλιά μορφή που αλλάζει και μια αποδοχή απέναντι στην απουσία, την πιο δηλωτική πράξη της παρουσίας, απέναντι στον ου τόπο που αγκαλιάζει όλες τις εκδοχές. Στο παρόν βιβλίο, το μέρος αυτό είναι η Βαρσοβία. Με κάποιους ήρωες να εκπροσωπούν το αδιάκοπο κάλεσμα προς ό,τι θυμίζει τη συμπαντική καταγωγή μας και άλλους να επιμένουν προς μια αισθητηριακή αντίληψη του κόσμου, οι αποχαιρετισμοί ολοένα και πληθαίνουν, γίνονται αναπόφευκτοι. Η Βάντα, η Ντάρια και ο Μιρόσλαβ συναντιούνται και απομακρύνονται, τηλεφωνούν και στέλνουν γράμματα, κι ως φωτεινά σήματα που αναβοσβήνουν αναζητούν εκείνον τον κώδικα που θα τους επιτρέψει έστω να αναγνωρίσουν ο ένας τον άλλο καθώς οι φιγούρες τους θα διασταυρώνονται βιαστικά όταν θα ανάβει το φανάρι στη λεωφόρο Μαρσαλκόβσκα.