Η μελέτη αυτή στοχεύει στην ανάδειξη των σπουδαιότερων σταθμών της ευρωπαϊκής ιστορικής εξελικτικής πορείας από τον 15ο μέχρι και τον 20ο αιώνα μέσω της ανάλυσης των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών δομών τόσο της πρώιμης όσο και της νεότερης και σύγχρονης Ευρώπης. Οι απαρχές της ιστορίας και του πολιτισμού των Νεότερων χρόνων της Ευρώπης αναδύονται εμφανώς τον 15ο μ.Χ. αιώνα, αφού με την Αναγέννηση άρχισε η σταδιακή διαμόρφωση του Δυτικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Επιπλέον, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453) και η αναζήτηση νέων δρόμων από τους Ευρωπαίους για την προμήθεια των μπαχαρικών οδήγησαν στις ανακαλύψεις, τον αποικισμό και την παγκόσμια εξαγωγή του ευρωπαϊκού πολιτισμού, ενώ ο τερματισμός του μακροχρόνιου Εκατονταετούς Πολέμου (1337-1453) μεταξύ Βρετανών και Γάλλων βασιλέων με μήλο της έριδος το Στέμμα της Γαλλίας υπήρξαν γεγονότα με τεράστια κοσμοϊστορική και γεωπολιτική σημασία. Ακολούθως, η ανακάλυψη της τυπογραφίας βοήθησε στην εκδήλωση της Μεταρρύθμισης και Αντιμεταρρύθμισης, που συντέλεσαν στην έκρηξη των Θρησκευτικών πολέμων με κορύφωση τον Τριακονταετή πόλεμο (1618-1648), ενώ σε συνδυασμό με τη συχνή εμφάνιση της βουβωνικής πανώλης στη διάρκεια του 17ου αιώνα συνέτειναν στην τεράστια μείωση του πληθυσμού της ευρωπαϊκής ηπείρου. Στη συνέχεια, η διατήρηση της παλαιάς Τάξης Πραγμάτων (1660-1800) με τις μεσαιωνικές φεουδαρχικές της δομές προκάλεσε μακροχρόνια γενικευμένη κρίση σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, ενώ η ενδυνάμωση της κυβερνητικής εξουσίας οδήγησε στη σύγκρουση με τις κοινωνικές τάξεις. Στη Γαλλία, το απολυταρχικό σύστημα, αμφισβητώντας τις διεκδικήσεις της αστικής τάξης η οποία εκφράστηκε με το κίνημα του διαφωτισμού, προκάλεσε τη Γαλλική επανάσταση (1789) από την οποία αναδύθηκαν τα  ιδεολογικά ρεύματα του φιλελευθερισμού, σοσιαλισμού και εθνικισμού που άλλαξαν τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της Ευρώπης με τη δημιουργία εθνικών κρατών και την κυριαρχία της αστικής τάξης με συνέπεια την πρόκληση του σοσιαλισμού. Αντιθέτως, η Βρετανία γνωρίζοντας μικρής διάρκειας επαναστάσεις κατόρθωσε να εδραιώσει σταδιακά τον Κοινοβουλευτισμό και να διατηρήσει τη Βασιλεία, ενώ πρωτοστάτησε στη Βιομηχανική και τεχνολογική επανάσταση. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ύστερα από την ενοποίηση της Ιταλίας (1870) και Γερμανίας (1871), η κορύφωση του αποικιακού ανταγωνισμού και η διεκδίκηση σφαιρών επιρροής από τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη για εξασφάλιση πρώτων υλών και την προώθηση των πλεοναζόντων βιομηχανικών προϊόντων οδήγησαν αναπόφευκτα στην πρώτη παγκόσμια σύγκρουση που με τη σειρά της προκάλεσε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αφήνοντας εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών. Στον μεταπολεμικό κόσμο οι παραδοσιακές δυνάμεις, Βρετανία και Γαλλία αποδυναμώθηκαν, ενώ παράλληλα αναδύθηκαν δύο νέες υπερδυνάμεις, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ που διαμόρφωσαν τις μεταπολεμικές εξελίξεις με τη συγκρότηση δύο αντιπάλων στρατοπέδων του Ανατολικού και Δυτικού, επιχειρώντας επεισόδια έμμεσης πόλωσης ή περιφερειακής σύγκρουσης που ονομάστηκε Ψυχρός πόλεμος. Από τις διεργασίες του Σχεδίου Μάρσαλ (1948-1952) που βοήθησε στην ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής οικονομίας, σε πρώτη φάση θα οριστικοποιηθεί ο σχηματισμός δύο διαφορετικών πολιτικο-οικονομικών συστημάτων, του Φιλελεύθερου καπιταλιστικού κόσμου και του Κομμουνιστικού υπό την ηγεμονία της ΕΣΣΔ, ενώ σε δεύτερη φάση την 1-1-1958 θα ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) με την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης στις 25 Μαρτίου 1957.