Μου είχε δείξει το σπίτι της –«εκείνο το διώροφο στη γωνία»– ώστε να την αφήνω σε απόσταση ασφαλείας. «Φύγε τώρα, να μη σε δουν» έλεγε κάθε φορά, κι έβαζε στην παλάμη μου έναν διπλωμένο φάκελο – το γράμμα της ημέρας. Διάβαζα τις επιστολές της στην επιστροφή, σταματώντας κάτω από τα φώτα του δήμου. Έγραφε μεγάλα συνειρμικά κομμάτια που με υπέβαλλαν. Αν τύχαινε μάλιστα να περάσουν παρέες αγοριών που συζητούσαν για ποδόσφαιρα και τέτοια, είχα τη γεύση μιας αιφνίδιας ευτυχίας: το προνόμιο της σχέσης. Τα μελαγχολικά της γράμματα, όπως και τα φιλιά της, μου θύμιζαν προπολεμικά τραγούδια. Φιλιόμασταν κάπως επίμονα, χωρίς διακοπή, για πολλή ώρα· το σάλιο της άφηνε στο τέλος μια μυρωδιά που την ανακαλούσα αργότερα σαν ένα είδος ερωτικής θλίψης. Μαζί της μεγάλωνα αστραπιαία.

Είκοσι μικρά πεζά για τον τρόπο που η μνήμη επινοεί τη βιογραφία του συναισθήματος. Και άλλα είκοσι πεζά για τη σύγκρουση αυτού του συναισθήματος με μια καθημερινότητα τραγική και φαρσική ταυτόχρονα.

Ο Θάνος Κάππας γεννήθηκε το 1962 και μέχρι την τετάρτη δημοτικού έζησε στην Αμφιλοχία. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε στη Φιλοσοφική σχολή της Θεσσαλονίκης.

Το 2003 δημιούργησε το blog «vita moderna» (υπογράφοντας ως Thas), ενώ κατά την περίοδο 2004-2008 διατηρούσε την ομώνυμη στήλη στην Athens Voice. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά όπως τα Δέκατα, το Μπαχάρ, Η Καθημερινή κ.ά. Συμμετείχε στον διαδικτυακό τόπο Hotel Memory καθώς και στο συλλογικό e-book Ανθολόγιον-Ιστολόγιον. Το θεατρικό του κείμενο «Δίκτυο 4» παρουσιάστηκε στον Φούρνο σε σκηνοθεσία Μελίνας Σάρδη. Εργάζεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για περίπου μια εικοσαετία. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο.