«Είμαι μια ταπεινή, άχρωμη και αχρείαστη πέτρα» έλεγε και ξανάλεγε, η πέτρα.
Δεν μπορούσε πουθενά να βρει τη χαρά, τη γαλήνη και την ικανοποίηση.
Περιπλανήθηκε, ταλαιπωρήθηκε, γνώρισε διαφορετικούς κόσμους, μέχρι που στο τέλος κατάλαβε πως...
Για να είναι ευτυχισμένη και ήρεμη, χρειάζεται να ζει υπεύθυνα και ευχαριστημένα.
Να είναι σίγουρη για τον εαυτό της, να αγαπά τους φίλους της και να είναι δοτική.
Να είναι γενναιόδωρη και μέσα από τα καθημερινά πράγματα, θα βρίσκει τη γαλήνη και την ευτυχία.
Μια ξεχωριστή, πολύχρωμη και πολύτιμη πέτρα δηλαδή.
