Ανάμεσα σε δεκάδες εκδόσεις με άσχετες μεταφράσεις του ποιητικού έργου του Ομάρ Καγιάμ, τυχαία ανακάλυψα μια έκδοση του 1923 με τα μοναδικά 170 αυθεντικά του ποιήματα. Ενθουσιασμένος τα διάβαζα επανειλημμένα, με βοηθούσε ο τρυφερός και άμεσος λόγος του, όταν δεν μπορούσα να κατανοήσω την τόση βαρβαρότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η ματαιοδοξία που κατευθύνει τη ζωή και τις πράξεις μας είναι το μήνυμα που μας στέλνουν τα ποιήματά του.
Ανεχόμαστε σχεδόν με άνεση τις σφαγές, την πείνα των άλλων, την αδικία και την ταπείνωση. Δεν γλιτώνουν από τη συμπεριφορά μας ούτε τα παιδιά ούτε οι μανάδες μας.
Το έργο και η στάση του Ομάρ Καγιάμ ανήκουν στο Πάνθεον, με συντροφιά τον Επίκουρο, τον Σάλωνα, τον Κομφούκιο, τον Βολταίρο, τον Ρουσσώ, και μια χούφτα τέρατα καλοσύνης και διάνοιας που προσπάθησαν να μας βοηθήσουν με σύνεση και ανθρωπιά στο μοναδικό πέρασμά μας από το αγαθό που μας δόθηκε, τη ζωή.
Ίσως, ίσως λέω, να βρούμε μια μέρα τον δρόμο της Αγάπης. (Ντεγκλώ Βύρων, από το σημείωμα του μεταφραστή)