Στο δοκίμιο αυτό διατυπώνεται η υπόθεση ότι η κυρι­αρ­­χία στην έσχατη έκφρασή της έγκειται, σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και τη δικαιοδοσία της να ορίζει ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει. Κατά συνέπεια, τα όρια της κυριαρχίας, τα κύρια χαρακτηριστικά της, είναι το να σκοτώνει ή να αφήνει κάποιον να ζήσει. Κυρίαρχος είναι αυτός που ασκεί έλεγχο στη θνητότητα και ορίζει τη ζωή ως την επίδειξη και την εκδήλωση της εξουσίας.

Τα παραπάνω συνοψίζουν ό,τι εννοούσε ο Μισέλ Φουκώ με τον όρο βιοεξουσία: είναι ο τομέας της ζωής τον οποίο η εξουσία έχει θέσει υπό τον έλεγχό της. Αλλά σε ποιες συ­γκεκριμένες συνθήκες ασκείται αυτή η εξουσία που σκοτώνει, μας αφήνει να ζούμε ή μας εκθέτει στον κίνδυνο του θανάτου; Ποιος κατέχει αυτό το δικαίωμα; Τι μας αποκαλύπτει η άσκηση αυτής της εξουσίας για το άτομο που με αυτό τον τρόπο θανατώνεται και για τη σχέση της εχθρότητας που φέρνει αυτό το άτομο αντιμέτωπο με τον δολοφόνο του;