Αν θεωρήσουμε πως η αρχιτεκτονική οφείλει να φτιάχνει δοχεία ζωής, η μισή γνώση γι’ αυτήν σχετίζεται με το δοχείο ως υλικό αντικείμενο, με κατασκευαστικές και αισθητικές απαιτήσεις. Η άλλη μισή, όμως, έχει ως αντικείμενό της την ίδια τη ζωή: τις δυνατότητες αλληλεπίδρασης ανάμεσα στους ανθρώπους. Η μορφή του χώρου επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε, ακούμε και προσεγγίζουμε τους άλλους, διαμορφώνοντας αντίστοιχα πεδία συνύπαρξης. Καθορίζει, δηλαδή, σε έναν μικρό αλλά αισθητό βαθμό τον τρόπο που ζούμε μαζί.
