Η αρχαία δίψα για τη ζωή, για τον έρωτα, για το μύθο που διασώζει την ύπαρξη. Ποιήματα-στρόβιλοι γύρω απ’ το ανθρώπινο πρόσωπο και τα τραύματά του. Ο χρόνος, η πόλη, η φύση, η Ιστορία και κυρίως η ποίηση, που θωπεύει και ενίοτε σκάβει τις πληγές, αποτελούν το υλικό των ποιημάτων. Εικόνες, ιστορίες και σπαράγματα μύθων αποκαλύπτουν μια άλλη, θαυμαστή όψη των πραγμάτων και μετουσιώνουν την καθημερινότητα σε έκπληξη. Ο θάνατος υφέρπει, ωστόσο το θαύμα της ύπαρξης υπερτερεί. Οι σημασίες αντιστρέφονται για να φωτίσουν τον εσωτερικό τους γρίφο. Οι λέξεις μετατρέπονται σε σύμβολα και μαθηματικά. Η ποίηση, η βαθύτερη δίψα εν προκειμένω, προτάσσει τις δικές της ερμηνείες στο πανάρχαιο αίνιγμα του κόσμου.
