Οι αποθησαυρισμένες πλατωνικές ρήσεις όχι μόνο είναι ικανές να γίνουν στέγαστρα πολιτειακής και ατομικής ζωής, αλλά και αποσβολώνουν τους όποιους, πάντα επιδερμικούς, Popper-ερμηνευτές του Πλάτωνος που, μαραγκοί μιας προκρούστιας κλίνης, μηρυκάζουν μονόπλευρες ιδεοτροφές της επιλογής τους. Σ’ αυτούς θα ταίριαζε ό,τι ο Πλάτων λέει για όσους "τα σκολίεθρα των μελλόντων καθίζεσθαι αποσπώντες χαίρονται και γελώσιν, επειδάν ίδωσιν ύπτιον ανατετραμμένον" (Ευθύδημος 287c). O ίδιος γελά τελευταίος, κάθε φορά που ο μελετητής του αναγνωρίζει ότι ο Αθηναίος φιλόσοφος ενεργεί όπως ο καλλιτέχνης που αφαιρεί από τον θεό Γλαύκο τα φύκια της μονόπλευρης επικάλυψης ή όπως ιατρός που συνοψίζει σε μια μορφή το πλήθος των διαφόρων μορφών μιας ασθένειας, μιας περίπτωσης, μιας ιδέας για να τη διερευνήσει ή να τη θεραπεύσει.