"Κι έτσι μπήκα σ’ έναν σπασμένο κόσμο αναζητώντας
την ονειρική συντροφιά της αγάπης..." (BrokenTower)


Προφανώς ο "σπασμένος κόσμος" είναι η μεταπολεμική Αμερική. Μετά από την τεράστια οικονομική κρίση που πήρε διαστάσεις πολέμου, οι αξίες και οι κοινωνικές ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται. Ο παλιός κόσμος που πεθαίνει (Blanche) θέλει να υιοθετηθεί από έναν άλλον που βρίσκεται σε περίοδο οργασμικής δημιουργικότητας (Kowalski). Προβάλει μια νέα ταυτότητα, μια σεξουαλικότητα έντονη και προσπαθεί να ριζώσει στο καινούργιο που με την σειρά του τρέφεται από τις σάρκες του παλιού. Ο λόγος της Blanche αναδεικνύει το Αμερικάνικο όνειρο με όλες του τις παθογένειες. Ένα όνειρο που οδηγείται στην ήττα και την οριστική διάλυση.

Η αιώνια πάλη του παλιού με το καινούργιο, του αρσενικού με το θηλυκό της ευαισθησίας με τον ωμό ρεαλισμό είναι το άριστο υλικό για να προσεγγίσουμε από σκηνής το "κοινωνικό ρεαλισμό" που προτείνει ο Τ. Ουίλιαμς ως ανταπάντηση στον "ποιητικό ρεαλισμό", την ίδια ώρα η υγρή, πνιγηρή νύχτα τραγουδάει τα δικά της μπλουζ.

Ζαχαρίας Ρόχας