Μπορεί ένα έπος πολεμικό να είναι και φιλειρηνικό συγχρόνως; Ναι μπορεί! Το κατάφερε ο μεγάλος ποιητής, Όμηρος, αιώνες πριν, συμφιλιώνοντας τη φρίκη του πολέμου με την ανθρωπιά των ηρώων του.

Αρετές και αξίες ξεδιπλώνονται στο πεδίο της μάχης με τέτοιον τρόπο που εντυπωσιάζουν και επηρεάζουν τον ψυχικό και συναισθηματικό κόσμο του μικρού αναγνώστη. Ανδρεία, τιμιότητα, δικαιοσύνη, φιλία, αγάπη, φιλοπατρία, φιλοξενία, ειρήνη και προπάντων ανθρωπιά χαρακτηρίζουν τον Τρωικό Πόλεμο του Ομήρου. Πρόθεση της συγγραφέα του βιβλίου είναι η ανάδειξη αυτών ακριβώς των αξιών με τρόπο φυσικό και αβίαστο.

Ο Γλαύκος δεν θα μονομαχήσει με τον Διομήδη, γιατί οι παππούδες τους ήταν φίλοι κι είχε ο ένας φιλοξενήσει τον άλλον...

Ο Έκτορας βάζει τη γυναίκα του Ανδρομάχη στην κορυφή των αγαπημένων του προσώπων...

Ο Αίαντας θα μονομαχήσει με τον Έκτορα αφού πρώτα συμφωνήσουν σε έναν τίμιο, χωρίς πισώπλατα χτυπήματα, αγώνα...

Ο Πρίαμος και ο Αχιλλέας, δύο θανάσιμοι αντίπαλοι, στο τέλος συμφιλιώνονται και αλληλοθαυμάζονται...

Σκηνές που αιχμαλωτίζουν την προσοχή του αναγνώστη και τον μαγεύουν, συμπαρασύροντάς τον σε έναν κόσμο όπου η βία αντικαθίσταται από την κατανόηση και τον οίκτο...