Τα δεδομένα της ανακατανομής ισχύος στην περιφέρεια και των νέων προτεραιοτήτων του αμερικανικού παράγοντα στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή έχουν τεθεί υπό ενιαία γεωστρατηγική εκτίμηση εκ μέρους της Τουρκίας, καθώς η ανακατανομή ισχύος έχει αποτελέσει ευκαιρία προς εκμετάλλευση. Συνοδεύτηκαν, ωστόσο, και από τη στρατηγική κουλτούρα οιονεί ανταγωνιστών της Τουρκίας, όπως η Ελλάδα, οι οποίοι δείχνουν απρόθυμοι να υλοποιήσουν μια αποτρεπτική στρατηγική με κινητοποίηση συμμάχων και επίδειξη της ανάλογης βούλησης. Πέραν της υπονόμευσης των ιδίων των εθνικών συμφερόντων τους, η στάση τους τορπιλίζει και κάθε προοπτική σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή, καθότι η Τουρκία υιοθετεί μια διαρκώς μαξιμαλιστική στάση, η οποία όσο εκτείνεται δίχως κόστος, τόσο υπονομεύει τις δυνατότητες εξισορρόπησής της σε μελλοντικό χρόνο. Όταν, συνεπώς, οι θιγόμενοι δρώντες αντιληφθούν το κοστοβόρο της στάσης τους και θα έχουν ως μοναδική επιλογή την αντίδραση, τότε οι πιθανότητες επιτυχίας τους θα είναι μηδαμινές και το δημιουργηθέν διακρατικό σύστημα θα έχει σταθεροποιηθεί υπό ανισόρροπους όρους. Υπό μία έννοια, δηλαδή, οι κατευναστικές πολιτικές και η ενοχοποίηση της όποιας κουλτούρας ασφάλειας έχουν εν τέλει μερίδιο ευθύνης για την αποσταθεροποίηση της περιοχής και όχι μόνο για την υπονόμευση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.