To άρωμά της

       «Όταν εξομολογείσαι, ταυτόχρονα παραχωρείς ένα μέρος της ελευθερίας σου», επισημαίνει ο συνονόματος μου στη Σελεστίνα.

        Η γραφή της Κανακάκη δεν φοβάται αυτή την συν-διαχείριση με τον αναγνώστη της. Αιχμηρή, επιθετική και αιμάσουσσα δεν καταφέρνει να κρύψει την αφάνταστη τρυφερότητά της.

       Το άρωμα του ταλέντου διαποτίζει κάθε σελίδα της ιδιαίτερής της γραφής σε μια περιήγηση στον ανελέητο λαβύρινθο των παθών, στα «άοσμα μονοπάτια» του στερημένου κόσμου με μόνο αντίδωρο μια καρδιά που σπαράζει για τα ανθρώπινα και το μέλλον τους.

       Ένα μέλλον χαμένο, σε μιαν Αριστερά το ίδιο χαμένη με το μέλλον της και τα στερεότυπά της. Χαμένοι όλοι, όλες και όλα!

  Τουλάχιστον, η Κανακάκη έχει για παρηγοριά το άρωμα του σπάνιου ταλέντου της.

Ζαχαρίας Ρόχας

Συνοδοιπόρος

Τα Ρέστα Μου Στο Παραμύθι

Πρωταγωνιστές, αλλόκοτο ζευγάρι, το άρωμα και η ένταση.

Απόκρημνες οι γωνιές του έρωτά τους και τα φευγιά τους

συνοδεύονται από κουβέντες βαριές και βρόμικες.

Το πάθος τους όμως, ηχεί στις αλλεπάλληλες επιστροφές τους.

Η αυγή μουρμουράει τα λόγια τους.

Κουβέντες κόκκινες, κουβέντες χρυσές,

να τραγουδάνε για τη σχέση την καταδικασμένη

στον αέναο κύκλο, κυνηγητού και χάους.

Και η ηδονή της σάρκας να χαράζει την πορεία της.

Και τα πρόσωπα αλλόκοτα από τα χρέη τους.

Και οι ψυχές λερωμένες από άποψη εποχής.

Απ’ το πετσί, το γυρισμένο προς τα μέσα,

να ψάχνει να βρει τις απαντήσεις.

Κι ο χορός να κορυφώνεται, να σηκώνεται, ν’ αγριεύει και να ηρεμεί.

Και να μην τελειώνουν οι στροφές.

Να συνεχίζονται με διαστροφή και πόνο ως το τέλος.

Κι ο έρωτας αυτού του ζευγαριού να μας κοστίζει

ζωή, ψυχή και όνειρο.

Και να μας οδηγεί ακατάπαυστα προς την αντίθεση

και τη μεταμόρφωση.

Γι’ αυτό λοιπόν, τα ρέστα μου σ’ αυτό το παραμύθι.