Σ` αυτές τις συναντήσεις πέφταμε όλοι με καρδιά σ` αυτή τη μάχη για δημιουργική έκφραση. Δινόταν κάθε φορά ένα θέμα κι άλλος σε πεζό λόγο άλλος σε έμμετρο, συνέθετε το κείμενό του. Το διαβάζαμε όλοι μπροστά σε όλους, για να δοθεί το μπράβο, ή το ξανά, ή κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις, που θα ωφελούσαν.
Τα διαβάζω τώρα ξανά και θυμάμαι με λεπτομέρειες την κάθε συνάντηση και τα πρόσωπα των συμμετεχόντων ένα ένα.
Η χρονική απόσταση της δεύτερης ματιάς πάνω στα γραπτά είναι πάντα για καλό. Και για τους διδάσκοντες και για τους διδασκόμενους. Μερικά γραπτά είναι όπως την πρώτη στιγμή που τα άκουσες. Ολοκληρωμένα. Μερικά άλλα αναδύουν στοιχειά ομορφιάς που τάζουν για μια καινούργια ορμητική έξοδο στη λευκή σελίδα. Κι άλλα τα νιώθω σαν πουκάμισα φιδιού που έμειναν πίσω ολόκληρα και άρτια, ενώ ο εαυτός έχει περάσει πια τις συμπληγάδες της ευκολίας του γνωστού και πάει αναζητώντας την άγνωστη κι απάτητη πλευρά του.
Σ` αυτά τα γραπτά δεν μπήκαν βαθμοί, δεν πήρε κανείς απολυτήριο. Μια και η ενασχόληση με τη γλώσσα και τη δημιουργική γραφή της δεν τελειώνει. Όμως, ήρθαν μέσω αυτού του βιβλίου στο φως και στα χεριά σας. Το σημαντικό είναι ότι γεννήθηκαν.
Αθήνα, Ιούλιος 2020
Λ. Νικολακοπούλου
