Η πλατωνική φιλοσοφία είναι σημαντική και θεωρείται ως κλασική για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι αποτελεί όριο ανάμεσα στην αρχαία και τη σύγχρονη διανόηση, ώστε εάν κάποιος θέλει να συζητήσει για μία σύγχρονη φιλοσοφία ή για παραδοσιακή φιλοσοφία θα πρέπει αναγκαστικά να συζητήσει για τον Πλάτωνα και τη φιλοσοφία του. Αυτός ο οποίος θα θελήσει να ερμηνεύσει τον Αθηναίο φιλόσοφο από ένα παραδοσιακό πρίσμα θα τον εξηγήσει με ένα τρόπο διαφορετικό σε σχέση με αυτόν που θα επιδιώξει μία πιο σύγχρονη ερμηνεία. Ο Στράους, λαμβάνοντας αφορμή από το βιβλίο  του καθηγητού Wild «Η Πλατωνική θεωρία του Ανθρώπου» προσπαθεί να θέσει όρια και σωστές ερμηνευτικές οδούς σε σχέση με το πλατωνικό έργο. Ο Πλάτωνας επιβάλλεται να εξηγείται με βάση τα όσα γράφει, την εποχή του, σε καμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να συνδέεται και συγκριτικά να αναμιγνύεται με μετέπειτα θεολογικά και φιλοσοφικά συστήματα, των οποίων δήθεν αποτελεί βάση. Ο γράφων μας υπενθυμίζει καταστάσεις οι οποίες κατά καιρούς έχουν φανερά εκμεταλλευτεί και αλλοιώσει το πλατωνικό και σωκρατικό έργο. Με αυτό ίσως κερδίζουμε την αλαζονεία ότι εξηγούμε επαρκώς ένα δύσκολο φιλόσοφο, ετοιμάζοντας τη σύγχρονη εποχή μας να δεχθεί έναν καλύτερο τρόπο σκέψης και ζωής. Αναλύουμε όμως την πρωτόλεια πλατωνική σκέψη, τις ρίζες της, την επαφή μας με πλευρές του «Είναι» του «Όντος» ως αρχέτυπες μορφές, οι οποίες θα εμφανιστούν μόνον και εάν σεβαστούμε και ερμηνεύσουμε το έργο του αθηναίου σοφού στηριζόμενοι σε όσα αυτός και μόνο σκέφθηκε, διατύπωσε και έγραψε.