Επιθυµία και όνειρο του Θεοχάρη είναι να έχει µια ζωή ευτυχισµένη, απολαυστική, χωρίς αδιέξοδα ή ηθικά διλήµµατα.

Οι φιλοδοξίες του και µια εγγενής θρησκευτικότητα θα οδηγήσουν τα βήµατά του στο κατώφλι της φιλανθρωπικής οργάνωσης «η Πρόνοια του Θεού».

Εκεί θα γνωρίσει φίλους µα και εχθρούς, καθώς κάποιοι ζουν υµνώντας την αληθινή αγάπη, τη φιλία, την προσφορά, την ανεκτικότητα, και κάποιοι άλλοι, προσκυνητές της εξουσίας και του χρήµατος, κυνηγούν ηδονές και απολαύσεις.

Μια µεσάντρα χωρίζει τους αγνούς και τους ευλαβείς από τους αµαρτωλούς και τους ανήθικους. Όµως οι φωνές όλων αγγέλλουν µε την ίδια ζέση τον ύµνο της αγάπης:

«Η αγάπη είναι ευεργετική.

Η αγάπη δεν ζηλεύει.

Η αγάπη δεν ξιπάζεται.

Η αγάπη δεν είναι περήφανη.

Η αγάπη δεν κάνει ασχήµιες.

Η αγάπη δεν ζητά το συµφέρον της.

Η αγάπη δεν σκέφτεται κακό για τους άλλους.

Η αγάπη δεν χαίρει όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει

όταν επικρατεί η αλήθεια.

Όλα τα ανέχεται, όλα τα υποµένει, όλα τα ελπίζει.

Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει».