Η γνωστή ποιήτρια, μετά από τέσσερις ποιητικές συλλογές, επανέρχεται με το πρώτο της πεζογράφημα. Οι αναγνώστες θα απολαύσουν ένα «ερωτογράφημα», μία συλλογή από δώδεκα και μία ερωτικές ιστορίες. Η λογοτέχνις χρησιμοποιεί τη μορφή του διηγήματος σε συνδυασμό με στίχους της, ως εισαγωγές και διαλείμματα στις ιστορίες της, προκειμένου να εξιχνιάσει και να περιγράψει όπως η ίδια επεξηγεί στο αρχικό σημείωμά της, «το απρόσιτο μυστικό του ανθρώπου, το κέντρο της οντότητάς του, την πραγμάτωση και την υπέρβαση των ορίων του… Ο έρωτας, δεν είναι η ικανοποίηση των ορμών, ο κατευνασμός της επιτακτικής φυσικής ανάγκης, ο έρωτας δεν απελευθερώνει, μα είναι η ανώτερη, ευγενέστερη δοκιμασία του ανθρώπου, να αποπειραθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του, ξεγυμνώνοντάς τον από τις αυταπάτες του, μέσα από την έξαρση, τη μεγαλοπρέπεια του ιλίγγου, το απεριόριστο ξόδεμα των δυνάμεών του».

Απόσπασμα: 

«Του είχε πάρει το μυαλό. Το θέαμα τον εξόντωνε κάθε δευτερόλεπτο πιο έντονα, πιο δυνατά. Οι αισθήσεις του είχαν πλέον υπερισχύσει κάθε λογικής ρανίδας. Επηρμένος, κόχλαζε από τον πόθο του. Η Αυγή, έβλεπε πια πως είχε καταφέρει να τον οδηγήσει στην πλήρη παραφορά. 

Γυμνωμένος, με το αίμα να του τινάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξής του, απώλεσε τας φρένας και ορμώντας στην αέρινη μούσα του, έλιωσε την ψυχή του μέσα στη δική της.

Η εισβολή ήταν σταθερή και θριαμβεύουσα. Η ελαφρά βίαιη πείρα του, έκανε το ευλύγιστο κορμί της, να συσπάται, απαλά να διπλώνει και να τρέμει –μικρές υποκλίσεις της πανεμορφιάς της- κάτω από το δικό του πύρινο σώμα, το στιβαρό κι αναστενάζον. 

Τα χέρια της, τον έσφιγγαν τραντάζοντάς τον, σα για να επανέλθει στην πραγματικότητα. Άρπαζε το πρόσωπό του, το έχωνε στις πορσελάνινες παλάμες της κι έσκαβε με μανία τα χείλη του, με τα άτακτα δικά της. Τον είχε ματώσει με τα νύχια της, φλογίζοντάς τον από ηδονή. Η μικρή ροδαλή του, είχε καταφέρει να τον εκμηνεδίσει, να τον κάνει να νιώσει χαμένος στα σπλάχνα της, στη συμπλοκή των μελών τους, στην παράδοξη περιπλοκή της ζωής τους».