Ήµουν ένας αχρείος που έζησε την εποχή των τυράννων. Ένας αχρείος που οι θεοί τον κατάντησαν δειλό. Ο πιο αξιολύπητος απ’ όλους τους αχρείους, ο πιο αποκρουστικός. Ένας ύπουλος παλατιανός γραφέας, που έτρεφε την καρδιά του µε κολακεία, το µυαλό του µε µίσος. Ένας διπρόσωπος άνθρωπος των τελετών, που ακολουθούσε πιστά τις εντολές του βασιλιά των Χάττι, κρύβοντας τον βαθύ του πόνο πίσω από µια µάσκα ευτυχίας πιο αδιαπέραστη κι απ’ ορείχαλκο, το αριστοκρατικό µίσος που είχε κουρνιάσει στο σώµα του κάτω από τα αρχοντικά ρούχα. Ο πιο αναξιοπρεπής άνθρωπος της γης. Επέλεξε να µείνει σιωπηλός, µε τα χέρια σταυρωµένα στο στήθος µε επισηµότητα, όπως απαιτούσε η αφοσίωση στον βασιλιά του, όταν η γυναίκα που αγαπούσε πέθαινε από αγάπη. Η ντροπή των αντρών. Ο πιο ελεεινός από τους ακόλαστους που, αντί να προτιµήσει το µεγαλείο του θανάτου από έρωτα, δεν δίστασε να καταφύγει στην επιβλητική σκιά της ασήµαντης οντότητάς του, που µεγάλωνε ολοένα πίσω από τους πέτρινους τοίχους του παλατιού. Εγώ, ο Πατασάνα, ο αρχιγραφέας του παλατιού, που κολυµπάω ανάµεσα στους νεκρούς. Αυτός που οι θεοί έγραψαν στο µέτωπό µου: «Θα σπαρταράει από τους πόνους ως την αιωνιότητα».