Η εργασία αυτή είναι αποτέλεσμα εμπειριών μιας έμπονης αγάπης προς το παιδί, το φοιτητή, το συνάδελφο, το συνεργάτη και τον κάθε άνθρωπο. Συγκεκριμένα εξετάζεται η αγάπη αφενός ως προς τη φύση της και αφετέρου ως καθημερινή πρακτική με βάση τις διαχρονικές αξίες του Ευαγγελίου και τις αρχές της σύγχρονης ψυχοπαιδαγωγικής και διδακτικής. Η αγάπη παρουσιάζεται ως το μοναδικό συναίσθημα που δίνει σκοπό και περιεχόμενο στη ζωή του ανθρώπου, ως κοινωνικού όντος, απελευθερώνει ανθρώπινα συναισθήματα και βοηθά στην ψυχική ολοκλήρωση. Ιδιαίτερα για τον παιδαγωγό είναι το μοναδικό μέσο να κατακτήσει την παιδική ψυχή και να την οδηγήσει να καταλάβει το σπουδαίο αγαθό της παιδείας και της μόρφωσης. Η στοργή του δασκάλου και η έλλειψη αυταρχικότητας είναι αναγκαία ακόμα και, όταν το παιδί υποπέσει σε λάθη και σφάλματα. Η αγάπη ελευθερώνει τον άνθρωπο και διώχνει εκείνο το φόβο που είναι εμπόδιο στην ευτυχία του ανθρώπου. Αν οι ενήλικες, γονείς και εκπαιδευτικοί, αγαπούν αληθινά τα παιδιά, κανένα εμπόδιο δεν θα ανακόψει τη δυνατότητα που έχουν να προσφέρουν στο παιδί ό,τι καλύτερο για τη σωματική και ψυχική υγεία τους. Η αληθινή αγάπη ταυτίζεται με τη χριστιανική διδασκαλία, δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, αλλά έχει ένα συγκεκριμένο πρόσωπο προς το οποίο οφείλει να εκδηλώνεται, τον πλησίον. Δεν νοείται ως απλή συναισθηματική εκδήλωση, αλλά ως δυναμική και απεριόριστη εσωτερική κίνηση προς τον άλλον. Πρόκειται για μία ενεργητική και ευεργετική δύναμη του ανθρώπου, που τροφοδοτείται συνέχεια από την πίστη στο Θεό της αγάπης.
