Στα όνειρα ποτέ δεν είναι αρκετό το φως

 ή

Μετά ο κόσμος σου ζωγράφιζε μόνο με λάδι που αλείβουν τους νεκρούς

 [ ] Κι έτσι οι λέξεις σου εγκιβωτίζονται τώρα σε Δούρειο Ίππο, που λαχταρά να καταλύσει τη σφαγή του χρόνου. Δέκα χρόνια χωρίς την ωραία Ελένη, είναι πολλά. Κι ας μην σε λέγανε επίσημα Μενέλαο.

ΕΙΡΚΤΗ

Μια φωτιά έντονα σβηστή. Αυτή υπήρξε όλη η κινητήριος δύναμη. Η έγνοια του ξεσπάσματος και όχι της συντήρησης.

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

[ ] Έχεις τόσο πολύ καθιερωθεί στην τραγωδία, που όλοι στο πρόσωπό σου βλέπουν μονίμως έναν προδομένο Αγαμέμνονα, ανυποψίαστο να κινάει για τον θάνατό του. Τόσες γυναίκες, πια, πρόθυμες να σκοτώσουν μια απιστία που δεν έζησαν, αν είναι αυτός ο μόνος τρόπος να στολιστούν με επιβεβαίωση.

Πρέπει να κινηθείς με τους σωστούς βηματισμούς. Τα λόγια μόνο δεν αρκούν. Δεν φτάνει πια ένα βουβό σώμα. Χρειάζεται υπότιτλους το πάθος που δεν βρίσκει τις λέξεις του.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον είναι η ενδέκατη ποιητική συλλογή της Eλένης Aρτεμίου-Φωτιάδου με 81 λέξεις του Έψιλον να περνούν αλληλοδιαδόχως από την ποίησή της. Ωραία ως ιδέα πρωτότυπη ως εφαρμογή τα Έψιλον διαθλώνται στα χρώματα της ύπαρξής της, αντανακλώντας μια βαθιά σκέψη-Εξομολόγηση, συνέπεια μιας απώλειας ή μιας πληγής. Λες και η ποιήτρια αποφάσισε να σηκώσει στις πλάτες της ποίησής της το βάρος των δεινών του κόσμου όλου. Βαρύ το φορτίο κι έκδηλη η επιβάρυνση: Πίσω απ’ το κόκκινο των χειλιών ξεγλιστρά πάντα ένα σκούρο σκηνικό από λέξεις ημιθανείς, λυγμούς επάνω από σώματα ημερών σε αποσύνθεση («Εγχρωμάτωση», σ.σ. ωραίος νεολογισμός ενδεχομένως με αφετηρία σκέψης την εκχωμάτωση, ενώ στη συλλογή υπάρχει η «Επιχωμάτωση»). Και αλλού: Αν ακούς κάποτε γρατσούνισμα στην εξώθυρα, είναι εκείνο το στερνό νύχι της ανάγκης. («Ευκαιρία», σ.σ. έως κι ο ήχος ακούγεται σ’ αυτόν τον στίχο).

Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου ανήκει στη νέα γενιά Κυπρίων ποιητών που αποφορτίστηκε εξαρχής από το βάρος της εισβολής του Αττίλα καταθέτοντας ως περιεχόμενο της δουλειάς της έναν σύγχρονο ποιητικό λόγο με τα γνωστά χαρακτηριστικά και υπαρξιακά γνωρίσματα της μοντέρνας ποίησης. Φαίνεται εντούτοις, κι εδώ έγκειται η επιτυχία του έργου της, πως τα γεγονότα βάρυναν μέσα της δίχως ωστόσο να τη συμπαρασύρουν αισθητικά, καλλιτεχνικά. Αντίθετα μετουσιώνει τα [ατομικά] υπαρξιακά τραύματα σε γενικότερη πανανθρώπινη κραυγή: Μια πεταλούδα πάνω από τα αγκάθια. Ένα λευκό κρίνο επάνω από την αμαρτία. Και καθώς θα έρχεται ολοένα πιο βαθύ το κίτρινο του χρόνου, μια παράξενη τέχνη θα αναδύεται επάνω στον καμβά. Η πεταλούδα συνέχεια θα αιμορραγεί δίχως να πεθαίνει. Και το κρίνο θα έχει τόσο κόκκινο, που κάθε ευαγγελισμός θα κείτεται αιμόφυρτος στο μέλλον («Εκφώνηση»).

Ζωή και τέχνη αλληλένδετες στην ποίηση της Αρτεμίου εκεί όπου κάθε στίχος σε εκπλήσσει αφήνοντάς σου ένα άρωμα τριαντάφυλλου, παρά τον φόβο να σε πληγώσουν τ’ αγκάθια [με τη λέξη να συναντιέται 2-3 φορές στα ποιήματα]. Εικόνες, χρώματα και ήχοι παρόντες: «Η μουσική κάθεται πάντα υψηλή προσκεκλημένη στο σαλόνι. Οι νότες, όταν δραπετεύουν, είναι σαν σμήνος πουλιών που τσιμπολογάνε λαίμαργα ψίχουλα από οδύνη.»

Απολαυστική ιδέα, ωραίοι στίχοι καθαρογραμμένα ποιήματα. Μια ωριμότατη άρτια σύνθεση όπου, ως φαίνεται, δεν βρήκε τη θέση της η «Ελπίδα» ως τίτλος. Ως λέξη πάντως υπάρχει στο ποίημα «Επιφυλακή»: Ποιος είπε πως είναι πάντα επιθυμητή η ελπίδα; Μέσα της πέθαναν τόσοι ενεστώτες, απαντά ευθέως στην παρατήρησή μας η Αρτεμίου. Ενώ στην «Εκλογίκευση» διαβάζουμε: Κάπου θα πρέπει να έχεις θάψει ένα κομμάτι φως. Είναι θαμμένο τελικά το φως; Κι όμως υπάρχει ως ποιητικό όλον.

Μ

H Eλένη Aρτεμίου-Φωτιάδου κατάγεται από την Αμμόχωστο. Είναι Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στον τομέα της Εκπαιδευτικής Διοίκησης και Πολιτικής.

Ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία καθώς και με το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σενάριο. Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον είναι η ενδέκατη ποιητική της συλλογή. Έχει επίσης στο ενεργητικό της εννέα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας και μία συλλογή διηγημάτων. Το έργο της έχει τύχει πολλών διακρίσεων.