Τα μικρο-διηγήματα των "Διαδοχικών ασυνεχειών" επικοινωνούν, δρασκελίζοντας το ένα στην ονειρική -ή, συχνότερα, εφιαλτική- περιοχή του άλλου. Το καθένα από αυτά αποτελεί έναν μικρόκοσμο, μια νησίδα, που μπορεί να ορίζεται από τα όρια μιας γυάλας ή ενός μπουκαλιού, δημιουργώντας μια αίσθηση εγκλωβισμού πότε ζοφερού και πότε προστατευτικού. Την ίδια στιγμή, οι μικρόκοσμοι αυτοί ενώνονται με νήματα εσωτερικά αλλά και νήματα διακειμενικά, που «σπάνε τη γυάλα» με κρότο και επιτρέπουν πολλαπλές αναγνώσεις. Με τον τρόπο αυτό, οι "Διαδοχικές ασυνέχειες" δικαιώνουν τόσο τον τίτλο τους όσο και την ειδολογική ταυτότητά τους.
