Κι αν ήτανε, μία φορά κι έναν καιρό, Εκείνη και Εκείνος
Κι αν έμοιασε η ζωή τους -έστω για λίγο- παραμύθι
Κι αν έγινε η αγάπη τους, δέντρο ψηλό στου ήλιου τα μάτια
Κι Εκείνη το πότιζε, το χάιδευε...
Κι Εκείνος το σκάλιζε, το φίλαε...
Κι αν ήμασταν, εγώ κι εσύ, στη θέση τους
Αν ήταν, μια Εύα κι ένας Αδάμ
Και τα ίδια χέρια παύανε ν` αγαπούνε
Παύανε τα χείλη να φιλάνε
Παύαν να τραγουδάνε
Πόσο καιρό αλήθεια, `κείνο το Δέντρο της Αγάπης, θ` άντεχε;
Χίλια και δυο πουλιά δακρύζουν, κλαίνε τώρα...
