Πέρα απ` τον άγριο παραλογισμό της συμβίωσής μας ίσως αποκομίσαμε κάτι, όπως ακριβώς οι θεριστές τον παλιό καιρό που έβγαιναν στα θερισμένα χωράφια και μάζευαν ό,τι είχε απομείνει απ` τη σοδειά για να φτιάξουν ένα καρβέλι ψωμί. Όταν κι οι δυο μας θα έχουμε πια πεθάνει, ίσως κάτι να ξεχωρίσει μέσα απ` το χάος, ένα τελευταίο ίχνος αγάπης, όπως η βέρα στο ραφάκι. Κι ίσως τα παιδιά των παιδιών μας να κοιτάζουν τις φωτογραφίες μας και να καμαρώνουν για μας απλώς και μόνο επειδή ζήσαμε σε τούτη τη γη και θα `πρεπε να μας τιμήσουν τουλάχιστον γι` αυτό. Και κάπου εκεί ίσως υπάρχει μια ευλογημένη γωνιά όπου θα συναντηθούμε, κι όλη η ομίχλη της ζωής θα διαλυθεί και θα `μαστε δυο εραστές με καλύτερη αμφίεση. Κι ανυπομονούσα γι` αυτό.
