Στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία έγιναν άλματα στη χρήση και διάδοση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνίας (ΤΠΕ). Σε μια εποχή εξαιρετικά περιορισμένων δημόσιων πόρων, εκτιμάται πως οι ΤΠΕ μπορούν να βοηθήσουν τον δημόσιο τομέα να αναπτυχθεί καινοτομικά για την παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες, με ταυτόχρονη αύξηση της αποδοτικότητας και μείωση του κόστους. Ωστόσο, αρκετά πρέπει ακόμη να γίνουν καθώς οι επιδόσεις της χώρας είναι ιδιαιτέρως χαμηλές όσον αφορά τον δείκτη "ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας". Απαιτούνται προσεκτικά σχεδιασμένες πολιτικές προκειμένου η ηλεκτρονική διακυβέρνηση να συνεισφέρει στην εξάλειψη της ακραίας φτώχειας, να προστατέψει το περιβάλλον, να προωθήσει την κοινωνική ένταξη, αλλά και για να περισταλεί η παραβίαση των προσωπικών δεδομένων. Ζητούμενο είναι μια περισσότερο δημοκρατική και λιγότερο επιτηρητική κοινωνία της πληροφορίας.