Η Φανή είναι είκοσι χρονών. Αγαπά τα θερινά σινεµά, τις µπίρες, τα ταξίδια στην εθνική οδό από τη θέση του συνοδηγού, τα ξεροψηµένα κρουασάν, τα βερίκοκα, την άµµο στα δάχτυλα των ποδιών. Κινείται στους δρόµους µιας Αθήνας καθηµαγµένης από την κρίση. Περπατά ασταµάτητα µέσα στην κίνηση των γεγονότων, µε το µυαλό της να δουλεύει επίσης ασταµάτητα. Ξέρει µε ποιους πηγαίνει και µε ποιους όχι. Ή µήπως δεν είναι έτσι ακριβώς;

Τι γίνεται όταν τα όρια ανάµεσα στο καλό και το κακό συγχέονται; Όταν καινούργιοι παράγοντες θολώνουν τα σύνορα µεταξύ του σωστού ή του λάθους; Η ερωτική επιθυµία αµβλύνει ή οξύνει την κριτική σκέψη; Να µερικά από τα ερωτήµατα µε τα οποία παλεύει. Αν επιβιώσει της νεότητάς της ίσως και να βρει απαντήσεις. Προς το παρόν, έχει την ανάγκη να απευθυνθεί. Σε ένα πρόσωπο γενεσιουργό, κι όµως άγνωστο και µακρινό. Ανακαλεί απουσίες και επανακαθορίζει παρουσίες. Συµπληρώνει τις νότες σε ένα πολυσύνθετο µουσικό έργο, προσπαθώντας έτσι να µάθει και τον εαυτό της.

Εντάξει, ρε Φανή, οκέι, σ’ έχω δει κι άλλες φορές να πιάνεις πάτο, αλλά τόσο πάτο ποτέ. Να σε τραβάει από τη μύτη αυτό το καθοίκι; Να μην τολμάς ν’ αράξεις ένα βράδυ με τους κολλητούς σου επειδή δεν γουστάρει ο άξεστος; Επειδή δεν ακούει τέτοια μουσική. Και για πες μου, ρε Φανή, τι μουσική ακούει αυτός; Τι του αρέσει να κάνει; Ή, για να το πω αλλιώς, του αρέσει να κάνει κάτι; Αυτός ανοίγει το στόμα του να πει καμιά καλημέρα και πετιούνται βατράχια. Και να ήταν για έναν πήδουλο να το καταλάβω, σ’ έχω δει να τη βρίσκεις και με άλλους ψυχάκηδες. Αλλά να θες και έρωτες μ’ αυτό το τίποτα είναι κάτι που με ξεπερνάει. Εντάξει, είπαμε να σε καθορίζουν οι ελλείψεις σου, αλλά όχι κι έτσι. Και να σου πω και κάτι… Είναι και εγωισμός όλο αυτό, είναι και λίγο «προσέξτε με». Δεν είναι ότι δεν πήρες αγάπη πάντως. Αυτό ξέρω εγώ. Μακάρι ο δικός μου πατέρας να είχε την τρυφερότητα του δικού σου. Έστω ίχνος από την τρυφερότητα του δικού σου. Τι τώρα; Τι σου έλειψε, ρε; Αφού ξέρω ότι δεν έχεις σχήματα μέσα στο μυαλό σου, ξέρω πόσο cool τυπάκι είσαι, τι σ’ έπιασε τώρα μ’ αυτόν; Δεν βλέπεις με τι μίσος μάς κοιτάζει όλους;