Η αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να αξιοποιήσει τα περιουσιακά της στοιχεία, την αρχαία κληρονομιά της και τον πλούτο της γης της.

Ο αγρότης που προτιμά να πετάξει τα πορτοκάλια του στις χωματερές, αντιί να κοπιάσει για να φτιάξει καρπούς με ελληνική υπογραφή που θα διεκδικούσαν θέση στη διεθνή αγορά, αντιμετωπίζει με παθητικότητα τη ζωή του. Όπως και η χώρα που αντιί να αξιοποιήσει την προνομιούχο σχέση της με την ελληνική αρχαιότητα, είναι από τα συστατικά κύτταρα του Δυτικού Πολιτισμού, αρκείται στο αίτημα της επιστροφής των Ελγινείων. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση ζητά να αποζημιωθεί.

[…]

Το ζητούμενο δεν είναι αν η διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα εκ μέρους της Ελλάδας δικαιωθεί νομικά
Το ζητούμενο είναι πώς όλη αυτή η περιπέτεια επέδρασε στη συλλογική μας συνείδηση, ιδίως δε στην ταυτοτική μας σχέση με την αρχαιότητά μας.
Ήταν δημιουργική, προκάλεσε δυναμική, ή μήπως κολάκευσε τα αδρανή μας υλικά;
Συμπεριφερθήκαμε ως επίγονοι ή ως κληρονόμοι;