Σύμφωνα με τους ιερείς της αρχαίας Ρώμης, το πέταγμα των πουλιών από τα αριστερά προς τα δεξιά ήταν κακός οιωνός.

Ένα αριστερό πέταγμα από την πρώτη κιόλας σελίδα, η ζωή της Χριστίνας. Ομολογεί στην κόρη της τον φόνο που διέπραξε και αφήνει στα χέρια της τη συνέχεια της ζωής τους, την αποκάλυψη ή όχι του τέλειου εγκλήματος. Ιστός αράχνης τα γεγονότα που διηγείται, αιχμαλωτίζουν μέσα τους έναν ποταμό αλήθειες, μια θάλασσα ενόχους.

Με λέξεις-λεπίδες, κατακρεουργεί τα ίδια της τα συναισθήματα αλλά και όλων εκείνων των ανθρώπων που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αναπόδραστη δολοφονία την ανεξιχνίαστη, παραδεχόμενη πως, αν και πάσχει από εκ γενετής προσήλωση, κατάφερε να δραπετεύσει ακριβώς τη στιγμή που η μοιραία αρρώστια θα σκότωνε την ίδια.

Η συγκλονιστική συνέχεια του πρώτου βιβλίου της συγγραφέως «Μέχρι το πέμπτο σκαλοπάτι», στην οποία ο καθένας θα αναγνωρίσει κομμάτια της ψυχής του. Γιατί, όπως η κεντρική ηρωίδα αναφέρει, «στην αλλοπρόσαλλη πορεία του καθενός από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, ρίχτηκε μια ζαριά από έναν θεό χωρίς όνομα, ο οποίος μάλλον ήθελε να διασκεδάσει την ανία του».

Ένα μικρό απόσπασμα από το β΄ αυτάκι του βιβλίου

«Αλήθεια μεγάλη είναι, το τραύμα δεν εξαφανίζεται αν το αγνοείς. Σαν οχιά στέκεται ασάλευτο στη σκιά, περιμένοντας την ευκαιρία να επιτεθεί. Μια αρχέγονη δικαιοσύνη ήταν αυτό που με καλούσε συνεχώς. Όσο δεν απαντούσα, τόσο εκείνη επέμενε. Δήθεν ζωή, μολυσματική ανειλικρίνεια, συμφέρον, αξίες ξεχασμένες. Άνθρωποι σερπαντίνες που πετάνε μακριά σαν χαρταετοί, μόλις περάσουν οι μέρες του γλεντιού. Η οργή καταβρόχθιζε με μικρές μπουκιές όση ζωή είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί. Η οικειότητα, η αγάπη, η συνήθεια έστω, απογοητεύτηκαν κι άρχισαν να δακρύζουν καθημερινά. Η εναλλαγή από την Κόλαση στον Παράδεισο έγινε η αναπόσπαστη συνήθεια της δικής μας καθημερινότητας. Κερδισμένη λήθη, ηττημένη συνείδηση. Δεν ήμουν παρά μια ασήμαντη γυναίκα ανίκανη να μεγαλώσει και να ανεξαρτητοποιηθεί. Και τώρα, είχε έρθει η στιγμή να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στη ζωή. Και στον θάνατο».