Ο ποιητής υφαίνει με συναισθήματα τα ρούχα των λέξεων
αλλά εκείνες, ανεξάρτητες και ελεύθερες,
ξαπλώνουν ολόγυμνες στο λευκό χαρτί,
περιμένοντας, ηδονικά υγρές
για να τις αγγίξεις,
με τα μάτια, την σκέψη, την καρδιά και τα χέρια σου.
Και τότε θα χορέψουν μόνο για σένα,
αποκαλύπτοντας τα πιο ευαίσθητα σημεία τους
και τις πιο βαθιές πληγές τους.
Μα δεν θα είναι πια παρθένες.
