Ενώ, στο παραδοσιακό κράτος πρόνοιας, η παιδική ηλικία ταυτίζεται με
τη στήριξη του pater familias ως τροφοδότη της οικογένειας, οι αντιλή-
ψεις για την κοινωνική προστασία σταδιακά μεταβάλλονται: αφενός, υπο-
γορεύεται, εν γένει, μια διαφορετική αντίληψη, που δεν περιορίζεται στην
προστασία ομάδων που είναι σε κίνδυνο, με παθητικό τρόπο, αλλά επε-
κτείνεται στην επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό μέσα από τη διά βίου
ανάπτυξη, και, αφετέρου, υπαγορεύεται μια αυτονόμηση της κοινωνικής
πολιτικής για το παιδί υπό το πρίσμα διεθνών κειμένων, όπως της ΔΣΔΠ.
Με δεδομένες τις παραπάνω εξελίξεις και λαμβάνοντας αναγκαίως υπό-
ψη και την τρέχουσα συγκυρία της –διεθνούς και εγχώριας– οικονομικής
κρίσης, η παρούσα μονογραφία επιχειρεί να απαντήσει σε καίρια ερω-
τήματα για επιστήμονες, ερευνητές, φοιτητές, αλλά και ενδιαφερόμενους
αναγνώστες: Ποια είναι η κατεύθυνση της δημόσιας πολιτικής για την κοι-
νωνική προστασία για το παιδί και την οικογένεια στη σύγχρονη Ελλάδα,
μια χώρα, στην οποία όλοι οι σχετικοί διαθέσιμοι κοινωνικοί δείκτες για τη
φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό –και ιδιαίτερα όσοι αφορούν στα
παιδιά– έχουν επιδεινωθεί από το 2010; Σε ποιο βαθμό έχουν επηρεα-
στεί, ποσοτικά και ποιοτικά, οι δημόσιες πολιτικές, σε επίπεδο παροχών
και υπηρεσιών, υπό το φως της παραπάνω συγκυρίας και των παραπά-
νω εξελίξεων και σε ποιο μοντέλο παιδικής προστασίας υπάγεται η χώρα
μας; Εν τέλει, κάτω από αυτές τις συνθήκες, πόσο και με ποιον τρόπο
οι σύγχρονες, ιδίως επιστημονικές, τάσεις αυτονόμησης της κοινωνικής
προστασίας για το παιδί σε σχέση με την οικογένεια και την εν γένει επέν-
δυση στο ανθρώπινο δυναμικό έχουν μεταβάλει ή, έστω, επηρεάσει τη
χάραξη και τον τρόπο άσκησης της κοινωνικής πολιτικής για την οικογέ-
νεια και το παιδί στην Ελλάδα, συγκριτικά και με τις λοιπές χώρες της ΕΕ;