Η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίας Χουσάκου είναι αφιερωμένη σε ό,τι αγαπάει: τους φίλους της, τους μαθητές της, τα αδέσποτα, την καινούργια γειτονιά της, τον ήλιο στο μπαλκόνι της.

Μέσα από τα ποιήματά της διαδηλώνει την αγάπη της στις λέξεις,

 Τις αγάπησα τις λέξεις από νωρίς

Τις συλλάβιζα για να ξεφεύγω από διπλανούς εφιάλτες

Τις διάβαζα για να ταξιδεύομαι

Τις έγραφα για να συντροφεύομαι

Τις δίδασκα για να αγαπιούνται

Τις έπαιζα στις αρχές των ερώτων μου.

Με αποπλάνησαν οι λέξεις από νωρίς

και γι’ αυτό τώρα χώνομαι στην αγκαλιά τους.

ξορκίζει το παρελθόν, 

Αποστολή εξετελέσθη.

Αιωνία η μνήμη

της πεσούσης εφηβείας.

Αιωνία η μνήμη

των πεσόντων οργασμών.

συμφιλιώνεται με τον εαυτό της,

 Όμως, είναι και κείνα τα βαθιά φιλιά

που σου δίνει ο πρίγκιπας εαυτός σου.

Τι όμορφα φιλιά!

Κι αλίμονο να μην σου τα ’χε δώσει.

θυμάται έρωτες, 

Απόψε αλήτεψα σε αφιερώσεις ερώτων

τότε που δεν υποψιάζονταν το αναπότρεπτο τέλος τους

Κέρδισε το «Καλή μου...» πάνω στα Άπαντα του Καβάφη

Κάποιος ευγενικός εραστής της έφηβης νιότης

Βραχυπρόθεσμος.

Συγχωρέστε με, οι υπόλοιποι.

Ήταν μόνο φιλολογική η προσέγγιση.

χαμογελάει στην επόμενη μέρα.

Στρίβω στη γωνία

φοίνικες και μουριές

και παρτέρια με πολύχρωμους αλανιάρηδες γάτους.

Ψηλά, το φωτεινό σπίτι.

Πώς μπόρεσα να ανεβάσω τόσον ήλιο στο μπαλκόνι μου;

Πώς μπόρεσα να τον σώσω;  

Οι φίλοι μου

Έχω κάτι φίλους

που ναζιάρικα ζητούν το χάδι μου

όταν γυρίζω σπίτι

Έχω κάτι φίλους

που στωικά και περήφανα

περιμένουν το τάισμα

στα παρτέρια της Εμπεδοκλέους

Έχω κάτι φίλους

που περιστασιακά τρώνε ψιχουλάκια

στο τραπέζι του τσιπουράδικου

Έχω κάτι φίλους

που αντιστέκονται στην παραίτηση

που φέρνει ο χρόνος

Έχω κάτι φίλους

που κάνουν την πληγή

αγάπη.