Όλοι μας είμαστε αυθαίρετοι επισκέπτες της ζωής. Εκ  του μηδενός ερχόμαστε και μπαίνουμε στο τρένο του χωροχρόνου σε ένα επίγειο ταξίδι στον υλικό κόσμο. Δεν πρέπει να μας πλανεύει η ύλη, είναι φθαρτή, γιατί οι αξίες είναι άφθαρτες  και μας συνδέουν με τον ανώτερο εαυτό μας, που είναι αθάνατος και προχωράει στο άχρονο στο αιώνιο... Απώτερος σκοπός της ενδοκοσμικής μας ζωής είναι η εξάσκηση μας, μέσα από τις εμπειρίες μας να  εξιδανικεύσουμε την αγάπη και τις αξίες της  ζωής. Ώστε  να καταφέρουμε να συνδεθούμε μεταξύ μας με το δίχτυ της αγάπης και να ενωθούμε με το όλο και κατ’ επέκταση να γίνουμε μέρος του ενός και κατακτήσουμε το Κάστρο της ζωής. Για να μπορέσουμε να ενωθούμε με το άπειρο της τρισηλίου Θεότητας και να συνεχίσουμε σε μια ανώτερη μορφή ζωής ! Δεν πρέπει να βιαζόμαστε να φτάσουμε στην κορυφή του κάστρου.. Γιατί μπορεί εύκολα να φτάσουμε στη κορυφή, το να μπορέσουμε να κρατηθούμε στην κορυφή όμως είναι το δύσκολο. Αν σκεφτούμε ότι μια βελανιδιά για να μας δώσει τον ίσκιο της χρειάζονται 40 χρόνια, ενώ μια κολοκυθιά για να μας δώσει τα κολοκύθια της χρειάζεται μόνο 2 μήνες και μετά ξεραίνεται. Αν βιαζόμαστε μπορεί να γκρεμοτσακιστούμε. Ο σκοπός είναι να φτάσουμε κάποτε, δεν έχει σημασία το πότε, αλλά το πώς θα φτάσουμε, μπορεί και την ύστατη στιγμή λίγο πριν βγούμε από το τρένο του χωροχρόνου. Από το μηδέν βαδίζουμε στο άπειρο, ο χρόνος κα ο άνεμος,   ο άνεμος και ο χρόνος δεν σταματάνε ποτέ, συνεχίζουν στο άχρονο στο αιώνιο... Και εμείς είμαστε θραύσματα, μικρές σπίθες φωτός που ενεργοποιούμαστε από την αθάνατη φλόγα,  από το  πυρ της τρισηλίου θεότητας Από το φως που  δημιουργηθήκαμε, και από το σκοτάδι προχωράμε στο φως , ή παραμένουμε στο σκοτάδι,  η επιλογή είναι δική μας… Αυτό μας διδάσκουν του ήρωες αυτού το βιβλίου. Όπου μέσα από διαμάχες, πάθη και έρωτες προχωράνε προς την κατάκτηση του Κάστρου, κάποιοι τα  καταφέρνουν να φτάσουν κάποιοι βρισκονται προς την κατάκτησή του Κάστρου και κάποιοι δεν θα φτάσουν ποτέ, γιατί τους εμποδίζει η συναισθηματική πανώλη…