Ο Μεσοπόλεμος, δηλαδή η περίοδος 1922-1940, είναι η σημαντικότερη περίοδος στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Τότε ουσιαστικά μπήκαν οι βάσεις για τη συγκρότηση της πραγματικότητας όπως τη ζούμε σήμερα.

Σε αυτό το βιβλίο θα παρουσιαστούν στοιχεία της κοινωνικής ιστορίας των Ελλήνων που σίγουρα δεν αφορούν μόνο τη Μακεδονία. Η συγκρότηση των δικτύων των πολιτευτών, οι στρατηγικές τους για την άντληση ψήφων, η έκφραση και διαχείριση των μυριάδων αιτημάτων των ψηφοφόρων-χωρικών, οι συγκρούσεις ντόπιων-προσφύγων σχετικά με τη γη, τα έντονα πολιτικά πάθη των διχασμένων Ελλήνων σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς είναι μερικά από τα στοιχεία που αναλύονται στην παρούσα μελέτη και χαρακτηρίζουν όλη την ελληνική ύπαιθρο του Μεσοπολέμου.

Η εστίαση της μελέτης εντοπίζεται σε δύο ομάδες που αμφότεροι ήταν «ξένοι»: στους πρόσφυγες που ήρθαν σε μια νέα πατρίδα πολύ διαφορετική από αυτή που άφησαν και στους σλαβόφωνους που επίσης ήταν κατά κάποιο τρόπο «ξένοι». Το βασικό ερώτημα που διατρέχει αυτό το βιβλίο είναι το ποιος είναι ο ρόλος του κράτους στην προσπάθεια ένταξης των σλαβόφωνων και των προσφύγων στην ελληνική κοινωνία και πώς το κοινοβουλευτικό σύστημα επηρέασε τη συγκρότηση εθνικών και πολιτικών ταυτοτήτων στη μεσοπολεμική Μακεδονία.