Το ενδιαφέρον του Οσίμα και των ομοίων του σ' ένα πλήθος ταινιών τους, κληρονομημένο πρωταρχικά από τον Μπρεχτ και τον Αϊζενστάιν –ή/και από μια ανάγνωση της παραδοσιακής ιαπωνικής τέχνης κάτω από το φως της τεχνικής τους–, περιστρέφεται γύρω από το ότι η αναπαράσταση πρέπει να ομολογεί τις παραδοχές της, ότι η ταινία, ο ήχος, το μοντάζ, πρέπει να έχουν τη δική τους ειδική άρθρωση.
