Ο Σολίς έβαλε άλλο ένα ποτήρι, έκανε μια μεγάλη παύση κι
έπειτα συνέχισε να μιλά. «Θα με ρωτήσετε λοιπόν γιατί συνεχίζω
να υποστηρίζω την επανάσταση… Επειδή η επανάσταση
είναι ένας τυφώνας που σε παρασύρει και ο άνθρωπος που
παρασύρεται από την επανάσταση δεν είναι άνθρωπος πια,
είναι ένα νεκρό φύλλο που το παίρνει μακριά ο άνεμος».
Όταν τελικά ο Ορτύκης έσπασε εκείνη τη σιωπή, είπε με λίγα
λόγια αυτό που σκέπτονταν όλοι: «Τώρα λοιπόν, παιδιά,
κάθε αράχνη ας φτιάξει τον δικό της ιστό…»
